Deuteronomium 30:1-10
Het klinkt natuurlijk aardig dat Mozes het volk toespreekt, niet alleen of het in Egypte is geweest maar ook of het net is teruggekeerd uit de ballingschap in Babel. Dat is voor veel Bijbelgeleerden toch iets te veel van het goede. In het boek Nehemia kun je nalezen dat toen de muur rond Jeruzalem was herbouwd en de Tempel klaar was het volk bijeen kwam en de Levieten de Wet gingen voorlezen. Het volk was dat totaal kwijt geraakt en ze gingen het Loofhuttenfeest vieren alsof ze net uit de woestijn het land waren binnengetrokken. Tegenwoordig nemen we aan dat ze het boek Deuteronomium voorgelezen kregen. Daarin wordt immers in de vorm van een toespraak het verhaal van de uittocht en het krijgen van de Wet in de woestijn nog eens verteld. Ook al eerder was de Wet kwijtgeraakt. Toen een van de opvolgers van David, Koning Josia, de vervallen Tempel weer liet herstellen vond men in een muur ingemetseld een exemplaar van de Tora. Ook toen was dat een vondst die een nieuwe start van de religie van de God van Israël betekende. Telkens weer raken we dus het zicht op de bedoelingen van de God van Israël kwijt en telkens weer moet het Woord ons worden voorgelezen. In de Synagogen is dat begonnen werkelijkheid te worden. En Paulus heeft in zijn gemeenten dat voortgezet en uiteindelijk in huisgemeenten gestalte laten krijgen. Daar ontstond ook de ruzie over het besnijden en Paulus viel terug op de tekst die we vandaag lezen. Als je maar in je hart besneden bent, als de Wet van heb Uw naaste lief als Uzelf in je hart gegrifd staat en al je handelen stuurt en richt. Zo trekt het verhaal over de uittocht uit Egypte, de bevrijding uit de slavernij, zich voort van volk tot volk tot aan de dagen waarin wij leven. Die slavernij bestaat nog steeds. Een klein groepje heren uit Amerika maakt uit of duizenden werkenemers van Organon werk hebben of werkloos worden. Gelukkig dat er in onze dagen mensen waren die opkwamen voor het recht van werknemers hun bedrijf mee te mogen besturen. Daar kwamen de ondernemingsraden met hun rechten vandaan. Maar het verhaal van Mozes en het volk van Israël leert ons ook dat je van generatie op generatie het verhaal over de slavernij moet doorgeven. Het doel van het leven, de zin van het leven, ligt niet in carrière, macht en rijkdom, maar in het geluk van mensen dat je veroorzaakt. Dat doe je door te delen, dat doe je door samen te leven met iedereen die in je land woont. Dat samen leven is dus een aktief gegeven, dat gaat niet vanzelf. De nadruk van het hele verhaal van Mozes ligt in de zorg voor elkaar. Het volk van Nehemia moest daarvoor radikaal opnieuw beginnen en alleen zij hoorden bij dat volk die dat nieuwe begin ook echt wilden meemaken. Wij zeggen tegenwoordig dat we elke dag opnieuw kunnen beginnen, zelf en als volk, zelf door samen met iedereen die het wil een volk te vormen. Een volk dat zorgt voor elkaar, dat respect voor elkaar heeft en waar zelfs de vreemdelingen een thuis kunnen vinden.Ook vandaag kan dat weer.