Psalm 107:23-43
Â
Waar kennen we dat toch van, wie stilde de storm, dat was toch Jezus van Nazareth? Zo wordt het door Marcus tenminste vertelt, maar Psalm 107 bezingt het of men het al had meegemaakt. Historisch klopt dat natuurlijk niet. Maar wij Heidenen, opgevoed als Christenen, kunnen de Joodse Bijbel nu eenmaal niet lezen dan door de bril van het Christendom. Hier gaat het over de angst die mensen kan besluipen. Mensen kunnen zeer bang zijn. Net zo bang als de ballingen die over zee terugkeerden volgens psalm 107. Heel wat famillies van vissers bijvoorbeeld zullen nu stilletjes denken dat Gods wereld toch wel heel gemeen in elkaar zit. Hun famillieleden werden niet gered, voor hen werd de storm niet gestild. Waarom de een wel en de ander niet. Wel Jezus sliep en in de Psalm staat dat de kennis die de ballingen hadden van de Wet van liefde en recht hen niet baatte. Toen we uit het boek Job lazen hebben we geleerd dat we natuurrampen maar moeten nemen zoals ze komen. Waar het kennelijk op aankomt is het vertrouwen. De ballingen uit deze psalm laten zich op en neer gooien op de golven, zij hebben vertrouwen in het feit dat ze de stad van hun dromen zullen bereiken, de volgelingen van Jezus maken hem wakker, zij hebben er vertrouwen in dat hun meester iets voor hen kan betekenen. Jona, die tijdens een storm lag te slapen, liet zich overboord gooien. Dat vertrouwen op een goede afloop sleept je door de storm heen. Ook als een famillielid sterft is het leven niet voorbij, ook als je een ramp overkomt, een ernstig ongeval, en ziekte of een handicap is het leven niet voorbij. Je blijft in staat je onbaatzuchtige liefde aan een ander te geven. De geest van Jezus werd Trooster genoemd. Je blijft in zijn geest in staat de samenleving er op te wijzen dat de zorg voor de zwakke voorop dient te blijven staan. Soms kun je daar zelfs beter op wijzen. Door die storm heen, door die ellende heen blijven we volgens Psalm 107 in staat opnieuw de akkers in de zaaien, te oogsten, te delen en een samenleving op te bouwen op de fundamenten van recht en vrede. En daar gaat het uiteindelijk om, leven in een samenleving die bevrijd is van angst en waar alle volken van de aarde zich naar toe wenden. In de Bijbel zetten de verhalen dan Jeruzalem centraal omdat daar de Wet van de God van Israël werd vereerd. Maar sinds de Wet gebeiteld staat in de harten van de gelovigen mag elke samenleving in de wereld zich bevrijden van de angst. Vooral van de angst voor vreemdelingen. Bij de Tempel in Jeruzalem moest men een aantal keren per jaar maaltijd houden met de armen en met de vreemdelingen. Als de Wet in je hart gebeiteld is en je zelf de Tempel bent voor de God van Israël dan houd je dus zelf een aantal keren per jaar maaltijd met de vreemdelingen die rondom je wonen. Juist door het houden van zo’n maaltijd kan je angst verdwijnen. En je hoeft zo’n maaltijd ook niet op je eentje te organiseren. Veel kerken in ons land doen het samen, nodigen soms de dichtsbijzijnde Moskee uit en dan blijkt dat er meer mensen van goede wil zijn dan sommigen ons willen doen geloven. Het draagt bij aan een betere samenleving, het bevestigt ons geloof in de God van Israël en het mooiste is dat we er vandaag mee kunnen beginnen.
