1 Korintiërs 7:10-24
In het begin van dit Bijbelgedeelte lijkt het of Paulus de echtscheiding in het algemeen wil verbieden. Maar als je dat er in leest dan lees je met oogkleppen op. Paulus heeft het over gelovige vrouwen en gelovige mannen. Aan elk van hen wordt gezegd niet te gaan scheiden. Dat wijst dus op een eenzijdige scheiding. Daarbij laat je de ander in de steek en bezorg je de ander veel pijn. In de dagen van Paulus kan het ook nog betekenen dat de ander op straat komt te staan en tot armoede vervalt. Gelovigen zorgen voor elkaar, staan elkaar bij en hebben alles voor elkaar over. De ander in de steek laten en je niks meer van de ander aantrekken is er dus niet bij. Als je merkt dat je huwelijk teneinde is gekomen dan dien je samen een eventuele beslissing tot echtscheiding te nemen en samen de problemen op te lossen die daarmee gepaard gaan. Dat is ook in onze wereld niet gewoon. Dat was het ook niet in de dagen van Paulus. Als een ongelovige van een gelovige wilde scheiden dan moest je dat maar accepteren schrijft Paulus. Je kunt immers van een ongelovige niet verwachten dat die met de uiterste zorgvuldigheid met de naaste om zal gaan. Scheiden om religieuze redenen is helemaal uit den boze, daarom moet iedereen maar blijven wat men was toen men zich aansloot bij de gemeente. Heidenen hoeven geen Joden te worden en Joden geen Heidenen, binnen de gemeente van Christus, zoals Paulus die beschrijft, speelt de besnijdenis geen rol. Datzelfde geldt voor slaven. In opstand komen tegen hun meesters en zodoende hun vrijheid verwerven is er bij Paulus niet bij. Hij roept immers op tot het goede en niet dan het goede. Het was voor Christelijke eigenaren van slaven dan ook heel moeilijk om hun slaven niet vrij te laten, meer dan eens gebeurde dat. Uit latere historische bronnen blijkt overigens dat men soms samen besloot de formele slavernij niet op te heffen maar een huisgemeente te vormen, de slaven werden daardoor ook enigszins beschermd tegen een al te boze buitenwereld. Leven als broeders en zusters, dat is wat Paulus de mensen voorhoud. Niet elkaar allerlei niet te houden regels opleggen en elkaar daarnaar de maat nemen maar voor elkaar zorgen, voor elkaar instaan en alles voor elkaar over hebben. Dat is het eigene van de Christelijke gemeente, zo wilde Paulus de gemeente in Korinthe zien zo wil de Bijbel onze gemeenschappen zien. Die gemeenschappen blijven dan in de samenleving niet onopgemerkt. De zorg, de warmte, de liefde die van die gemeenschappen uitgaat straalt af op de hele samenleving. Niet meer in hoog en laag denken, niet meer in belangrijk en onbelangrijk denken, niet meer in mij en zij denken, maar alleen nog in ons en wij samen denken. Dat is de gemeente van Christus zoals Paulus ons die ook in dit gedeelte schetst. Laten we het proberen.