2 Samuel 10:1-19
En weer volgt er een oorlogsverhaal. En opnieuw moeten we nauwkeurig lezen om niet in de val te trappen dat de verhalen in de Bijbel over oorlog en vrede dezelfde verhalen zijn die wij in de krant lezen over oorlog en vrede. In de Bijbel gaat het om andere zaken als macht en aanzien, ook als er verteld wordt over strijd en overwinning. Het begint bij de koning van Ammon, Nachas. Ammon was een zoon van Lot en dus een broedervolk van Israël. Nachas was een echte koning van de Heidenen. Hij had Jabes belegerd en gedreigd van alle mannen van Jabes het rechteroog uit te steken. Saul was de mannen van Jabes te hulp gekomen en had Nachas verslagen. Nachas had zich daarna niet meer verzet tegen de opkomst van David als koning van Juda en vervolgens als koning van Israël. David zoekt nu recht voor de zoon van Nachas. Verwante volken moeten hun verwantschap tonen klinkt het als boodschap in dit verhaal.
Maar angst en wantrouwen regeren in Ammon en de raadsheren van Chanum de nieuwe koning van Ammon kunnen het wantrouwen alleen maar versterken. Chanun laat nu aan David weten waar het hem om te doen is in zijn regering. Niet om vriendschap, niet om elkaar tot recht laten komen maar om mannelijkheid, om trots. Door de helft van de baarden te laten afscheren en de afgezanten met de blote billen weg te sturen wordt duidelijk gemaakt dat Chanum een koning wil worden zoals de heidenen nu eenmaal hun koningen hebben. De gezanten van David schamen zich diep aangezien te zijn voor mannetjesmakers. David laat hen in Jericho blijven om hen de schande te besparen zo onder de ogen van hun familie te moeten komen. De Ammonieten schoten vervolgens in hun angst en brachten een leger op de been om zich te verdedigen tegen David. Koning David kwam echter niet. Hij stuurde zijn bendeleider, Joab, met de vertrouwde bende die met David was rondgetrokken op de vlucht voor Saul. Joab verdeelde zijn legertje in twee delen, met zijn broer als generaal bij het tweede deel, Samen wisten ze een bloedbad te voorkomen door de vijand op de vlucht te jagen.
Nu zochten de Ammonieten nog meer bondgenoten om een nog groter leger tegen David op de been te brengen. Zoals een bevrijder betaamt brengt David nu alle weerbare mannen van Israël op de been. Weer rijdt het onrecht hoog te paard langs de wegen en bewapenen de vijanden zich als de Egyptenaren van weleer met paarden en wagens. En net als de Farao kunnen de paarden en wagens niet op tegen een onbevreesd Israël. Alle bondgenoten zagen geen andere mogelijkheid dan vrede te sluiten met David. Het afzien van macht en glorie had David uiteindelijk de overwinning geschonken, een overwinning zonder al te veel bloedvergieten, een overwinning ook waarbij het meest vreesaanjagende deel van de vijand werd vernietigd. Er bleef geen instrument over om welke bevolking dan ook te onderdrukken en uit te buiten. Wij denken vaak dat bruut geweld en bruut tegengeweld de oplossing kan bieden voor conflicten. Maar onbevreesd streven naar recht en gerechtigheid is wellicht toch ook nu nog een beter instrument. Dat recht doen aan de minsten in onze samenleving mogen wel elke dag opnieuw doen, ook vandaag weer, zo brengen we dus vrede ook in onze samenleving.