Lucas 22:39-65
Spannende dagen zijn vermoeiend. Kennelijk was het de gewoonte van Jezus van Nazareth om ’s avonds na de maaltijd de Olijfberg op te gaan. In de koelte van de avond is het heerlijk om in zo’n boomgaard tot rust te komen. Bovendien had deze berg al een lange religieuze traditie. In het tweede boek van de profeet Samuel werd de berg al genoemd als de top waar men zich voor God pleegt neer te buigen. En Koning David vluchtte hierheen voor zijn zoon Absalom die in opstand was gekomen. Dat Jezus van Nazareth juist hierheen gaat om te bidden in de tijd dat hij steeds sterker vervolgd wordt is niet zo vreemd. Hij voelt duidelijk aan dat zijn boodschap van terugkeer naar de Wet van de God van Israël bij de autoriteiten niet welkom is en als gevaar wordt ervaren. Hij roept eigenlijk op zich verder niks meer aan te trekken van de Romeinse bezetter maar te gaan zorgen voor de armen in de samenleving, de bezetters te verslaan met de Liefde. Daarvoor zouden die autoriteiten afstand moeten doen van hun vooraanstaande positie. Als de Romeinen niemand meer tegenover zich zouden hebben om aan te spreken dan zouden ze ook niks meer te vertellen hebben. Maar de weg van Jezus van Nazareth is niet licht. Zal hij de macht gebruiken die hij verworven heeft? De massa’s mobiliseren om in opstand te komen? Dat was nu net niet de weg die hij gepreekt had. Daarom roept hij zijn volgelingen op om niet toe te geven aan die beproeving. Maar alleen gekomen realiseert hij zich dat het ook zijn einde zal betekenen. Zoals ooit de profeet Jesaja had gesproken over de beker van de toorn van de God van Israël zo voelt Jezus van Nazareth de beker van de toorn van zijn eigen volk op zich afkomen. Maar hij besluit toch die weg te blijven gaan, de weg van Gij zult niet doden, de weg van het liefhebben van de naaste als jezelf. En zoals de profeet Elia ooit werd geholpen door een engel die hem te eten en te drinken geeft vertelt Lucas ons dat ook Jezus van Nazareth geholpen werd door een engel. De angst werd er niet minder om maar hij kon het vol houden. Allereerst tegen Judas die met een horde mensen op hem afkwam en hem een broederkus wilde geven. Dat gaat dus zo niet. Maar ook niet de manier waarop de volgelingen reageren, het zwaard moet niet en het afgehouwen oor wordt genezen. Nee, het kwaad van Judas, het zwaard en de Hogepriesters werd benoemd, maar geweld wordt afgewezen. De laffe manier van de Hogepriesters om hem op een afgelegen plaats in het schemerduister gevangen te nemen wordt ook aan de kaak gesteld. Het moet voor de volgelingen een geweldige schok geweest zijn dat hun meester, Jezus van Nazareth zich zo gevangen liet nemen. Petrus verloochent hem dan ook als hij hem volgt om te weten wat er gaat gebeuren. En hij weent bitter als hij zich realiseert dat Jezus van Nazareth zijn ontrouw had zien aankomen. Die Jezus van Nazareth is overgeleverd aan beulen die hun macht niet anders kunnen bewijzen dan er op te slaan. Dat is de Weg die Jezus van Nazareth ons allemaal wijst in situaties van geweld en onrecht. Niet ook het geweld gebruiken maar het geweld benoemen en door het te ondergaan aan de kaak stellen. Dat is de allermoeilijkste weg om te gaan en we mogen allemaal hopen die Weg nooit zo concreet te hoeven gaan. Maar in deze dagen is het goed ons die weg in te prenten en in te oefenen.