Leviticus 23:33-44
We vieren vandaag een beetje het Loofhuttenfeest mee met het Joodse volk. Voor Christenen is het een onbekend feest. Dat is een beetje raar want in het gedeelte dat we vandaag lezen staat de opdracht het Loofhuttenfeest te vieren zelf twee keer. Toch is dit het enige feest dat niet overgenomen is door het Christendom. Er wordt wel vermoed dat het komt omdat het Christendom als eerste wortelde in een stedelijke samenleving. Het Loofhuttenfeest is een typisch oogstfeest. Als de oogst is binnengehaald dan is het tijd om feest te vieren. Nu gaat dit feest anders dan de meeste oogstfeesten. Die zijn gericht op de vruchtbaarheid en de dank voor die vruchtbaarheid. Het Loofhuttenfeest gaat om het delen. Elke dat moet je iets afstaan van de overvloed die de oogst je geboden heeft. Je woont weer in een tent, gemaakt van takken en bladeren, maar eigenlijk net als in de woestijn toen het volk bevrijdt was van de slavernij in Egypte. Zo maakt de oogst dat het volk bevrijd wordt van de dood. Daarom moet je ook bereid zijn om te delen omdat het delen ook anderen bevrijdt van de dood. Nu is een oogstfeest iets voor een agrarische gemeenschap, die heeft weet van de oogst. Een nomadenstam die door de woestijn zwerft heeft geen weet van de oogst en wat dat kan opbrengen. Hoe komt het voorschrift om het oogstfeest te vieren dan in de wetten van Mozes terecht? Dit Bijbelgedeelte zou toch moeten zijn ontstaan voordat het beloofde land werd betreden? Hoe het precies is gekomen weten we niet meer, maar het is duidelijk dat je pas een feest over een geslaagde oogst kunt vieren als je er van weet te delen. Dan pas weet je dat je leeft in een land overvloeidende van melk en honing. Oogstfeesten hebben altijd iets losbandigs. Met gevulde schuren en gevulde kruiken hoef je je immers nergens zorgen om te maken. Dan kun je schijnbaar onbeperkt je gang gaan. In de Bijbel zijn daarom enkele grenzen aangegeven voor het feest maar is ook de zogenaamde context aangegeven waarbinnen je het feest moet vieren. Niet het hebben staat voorop maar het delen staat voorop. Dat delen maakt ook het feest tot een echt feest. Daarom hoort het oogstfeest bij uitstek tot de wetten van Mozes. Die brengen ons immers in beweging naar een ideale samenleving? En wat zouden we meer willen dan een samenleving waarin we met iedereen feest kunnen vieren omdat iedereen voldoende te eten heeft. Waar we onvoorwaardelijk op elkaar kunnen bouwen en nooit meer bang hoeven te zijn dood te gaan van de honger of van het geweld waartoe honger onvermijdelijk leidt. Dan heb je ook geen huizen meer nodig met dikke muren om rovers en dieven buiten te houden. Dan kun je onder een dun bladerdak genieten van de sterrenhemel. Dan daalt de hemel op aarde en wonen we met God zelf. We kunnen er in elk geval vandaag aan beginnen.