Psalm 78:32-39
32Â Toch bleven zij zondigen, op zijn wonderen vertrouwden zij niet. 33Â En hun dagen eindigden in leegte, hun jaren liepen uit op een verschrikking. 34Â Zodra er doden vielen, zochten zij God, zij kwamen tot inkeer en verlangden naar hem, 35Â dachten eraan dat God hun rots was, God, de Allerhoogste, hun bevrijder. 36Â Maar zij bedrogen hem met hun mond, met hun tong logen zij hem voor, 37Â hun hart was niet aan hem gehecht, zij waren zijn verbond niet trouw. 38Â Uit erbarmen bedekte hij hun zonde, hij wilde geen dood en verderf, dikwijls bedwong hij zijn toorn en joeg hij het vuur van zijn woede niet aan. 39Â Dan dacht hij: Ze zijn maar vlees, adem die gaat en niet terugkeert. (NBV)
Het is moeilijk op vrede te vertrouwen. Er zijn filosofen die er voor gepleit hebben dat kracht het uitgangspunt moet zijn van het menselijk handelen. Vrede en geweldloosheid wordt door hen gezien als teken van zwakheid. En dat oordeel, dat etiket voor vredestichters, wordt maar al te graag overgenomen. Wie wil immers voor een zwakkeling gehouden worden. Israel en de Hesbollah geven daarom vandaag de strijd nog niet op. Ook al kost die strijd nog zoveel onschuldige mensenlevens en is er met die strijd weinig te winnen. Ook in de veiligheidsraad is veel aarzeling om onverkort voor de vrede te kiezen. Als de vrede immers nu aan anderen opgelegd kan worden kunnen die anderen zich straks gedwongen zien de vrede aan jou op te leggen.
Het zal nog wel even duren voor alle volken zich naar Jeruzalem keren. Dat is een gezegde uit de Bijbel dat het begin van de eindtijd aanduid. Dan zal het Koninkrijk van God zich op de aarde vestigen. Er wordt mee bedoeld dat alle volken de wet van vrede en recht als uitgangspunt zullen nemen. Dat liefde en eerlijk delen voorop komen te staan. In dit gedeelte van de psalm van Asaf leren we dat zelfs het volk Israel niet in staat was die richtlijn als uitgangspunt te nemen voor de inrichting van hun samenleving. Zij hadden er zelfs een verbond over gesloten met de God van Israël maar iedere keer in de geschiedenis ging het mis. Toch kunnen we er hoop uit putten. Het volk Israel was toen net als alle andere volken, en nu zijn ook al die volken gelijk. Toch zijn er iedere keer weer nieuwe kansen. Iedere keer roept God op terug te keren tot de oorsprong van het land van melk en honing, de richtlijnen uit de woestijn, de richtlijnen voor een samenleving van vrede en liefde.
Vandaag wordt die oproep aarzelend en stamelend onderschreven door de Veiligheidsraad en wellicht dat landen zich willen inzetten om het waar te maken. Er kan veel kritiek zijn op de Verenigde Naties maar we hebben niet anders. Het zijn de Verenigde Naties die zich verantwoordelijk hebben gemaakt voor de opvang van vluchtelingen in Libanon en Jordanië. Maar of ze die opdracht kunnen vervullen hangt af van de medewerking van de rijke landen op aarde. Wij lijken liever hekken en oorlogsschepen in te zetten om de vluchtelingen voor honger, armoede en geweld buiten de deur te zetten. Er wordt door onze politici wel gezegd dat opvang van vluchtelingen in eigen regio moet plaatsvinden maar er zijn maar heel weinig politici die wijzen op de noodzaak daar dan voedsel en hulpverleners naar toe te sturen. Als je in een lekkende tent woont in een omgeving waar je vrouw en je dochters worden verkracht en je kinderen al jaren geen kans op onderwijs hebben dan vertrek je, zeker als het eten in het vluchtelingenkamp op raakt. Hoe lang blijven wij nog zondigen?