Handelingen 27:27-44
27Â Toen de veertiende nacht aanbrak, waren we nog steeds op drift in de Adriatische Zee. Omstreeks middernacht vermoedde de bemanning dat we land naderden. 28Â Ze gooiden het dieplood uit en peilden twintig vadem, en na even gewacht te hebben gooiden ze het lood nog eens uit en peilden toen vijftien vadem. 29Â Uit angst om op een klip te lopen, wierpen ze van de achtersteven vier ankers uit en baden dat het dag mocht worden. 30Â Maar toen de bemanning het schip wilde verlaten en de sloep te water liet onder het mom dat ze ook boegankers wilden uitbrengen, 31Â zei Paulus tegen de centurio en de soldaten: ‘Als zij niet aan boord blijven, kunnen jullie niet worden gered.’ 32Â Daarop kapten de soldaten de touwen van de sloep en lieten hem in zee vallen. 33Â Kort voor het aanbreken van de dag spoorde Paulus iedereen aan om iets te eten. Hij zei: ‘Jullie wachten nu al veertien dagen af, zonder ook maar iets gegeten te hebben. 34Â Ik raad jullie aan om nu iets te eten, want dat zal bijdragen tot jullie redding; niemand van jullie zal een haar worden gekrenkt.’ 35Â Toen hij dat gezegd had, nam hij een stuk brood, dankte God in aanwezigheid van allen, brak het brood en begon te eten. 36Â Dat gaf de anderen moed, zodat ook zij gingen eten.37Â In totaal waren we met tweehonderdzesenzeventig mensen aan boord. 38Â Nadat iedereen genoeg had gegeten, maakten ze het schip lichter door het graan overboord te gooien. 39Â Toen het licht werd, herkenden ze de kust niet, maar ze zagen een baai met een strand en besloten een poging te doen om het schip daar aan de grond te zetten. 40Â Ze maakten de ankers los en gaven ze prijs aan de zee, en tegelijkertijd haalden ze de riemen weg waarmee het dubbelroer vastzat. Toen hesen ze het voorzeil en hielden voor de wind aan op het strand. 41Â Ze stootten echter op een zandbank, en daar liep het schip aan de grond. De boeg kwam onbeweeglijk vast te zitten, en door het geweld van de golven begon de achtersteven te breken. 42Â De soldaten vatten het plan op om de gevangenen te doden, zodat niemand zwemmend zou kunnen vluchten. 43Â Maar de centurio, die wilde dat Paulus in leven bleef, verijdelde hun plan en gaf bevel dat eerst degenen die konden zwemmen overboord moesten springen om aan land te gaan 44Â en daarna de anderen, op planken of stukken wrakhout. En zo kwamen allen behouden aan wal. (NBV)
Dat advies om eerst eens iets te gaan eten is misschien een goed advies als je dit zit te lezen en volledig de tijd vergeet, hoewel er in onze samenleving te veel dikke mensen zijn die niet stil moeten zitten lezen maar in beweging moeten komen, maar toch een uiterst merkwaardig advies als je midden in een storm met meer dan 200 mensen op een wat primitieve boot midden op de Middellandse Zee zit en net gemerkt hebt dat je tussen de rotsen zit. Toch geeft Paulus dat advies, nadat hij er eerst voor gezorgd heeft dat de bemanning zich niet kan redden ten koste van de passagiers, dat kwam toen ook al voor. In tijden van ellende en dreigende scheepsramp iets dat vaak vergeten wordt. Zorg eerst eens voor jezelf en laat de anderen ook maar voor zichzelf zorgen. Mensen vergeten vaak dat samen doen veel meer resultaat geeft, ook als ze anderen aan het helpen zijn en het gaat om zaken van leven en dood.
In de rampenscenario’s die de laatste tijd opnieuw zijn geactualiseerd en ingeoefend zijn dan ook reservetroepen ingebouwd, en mensen die voor soep en broodjes voor de hulpverleners zorgen. Want brandweerlieden en ambulancepersoneel heeft de neiging om bij rampen onverantwoord lang door te gaan. Objectief bekeken brengen ze dan zichzelf, hun medehulpverleners en de mensen voor wie ze werken in gevaar, maar neem het ze eens kwalijk. Brandweerlieden die bij een grote brand koffie zitten te drinken zijn een raar gezicht, maar zijn hele verstandige brandweerlieden. Het is ook om deze reden dat de huisartsen zo kwaad zijn. Die willen gewoon het werk van huisarts doen, met een assistente, een arts ondersteuner, een wijkverpleegkundige, een wijkziekenverzorgster en een maatschappelijk werkende als het even kan, in een team dus. En een minister die daar z’n stinkende best voor doet omdat die huisarts met het team dure ziekenhuisopnamen kan voorkomen, het gebruik van medicijnen kan beperken en specialistische behandelingen kan bekorten. Maar de minister verplicht die minister de huisartsen het komend jaar te gaan onderhandelen met ambtenaren van de zorgkantoren en de ziekenfondsen over de inrichting van hun praktijken.
Als alle huisartsen samen onderhandelen zou zogenaamd concurrentievervalsing zijn. We moeten dan maar denken aan het verhaal van Paulus, ze moeten nodig ook voor zichzelf zorgen, dan kunnen ze het des te beter voor ons. Dat geldt in onze dagen ook voor politieagenten. Het is misschien vervelend als je voetbalwedstrijd niet door kan gaan omdat er agenten nodig zijn om de hooligans  in toom te houden, maar als je in het holst van de nacht een inbreker op heterdaad betrapt dan wil je die agent toch snel ter plaatse hebben. Dan moeten ze ook maar fatsoenlijk betaald worden en dat worden ze al een aantal jaren niet. Natuurlijk willen de rijken het liefst dat hun veiligheid gewaarborgd wordt zonder dat het ze geld kost. Ze lijken op die bemanning van dat schip van Paulus die zich al vast met roeiboten van de plek des onheils wil verwijderen. Maar pas als we samen voor veiligheid zorgen wordt het ook veilig. Ook de minister zou zich moeten realiseren dat er nu eenmaal functies in de samenleving zijn die we allemaal heel graag willen en waarvoor dus ook betaald moet worden. Oh ja, en die bemanning kwam op planken en kisten uiteindelijk in een baai terecht, op Malta.