2 Koningen 4:38-44
We doen als Christenen altijd zo flink over die Jezus van Nazareth die met een paar broden een hele menigte kon voeden. En omdat we vier evangelieën hebben worden de verhalen over de wonderbare spijziging nog wel een paar keer verteld ook. Maar in het Oude Testament staan er ook een paar van die verhalen. Deze van Elisa is nog wel de meest aansprekende. Die gaat echt over dood en leven. Allereerst valt op dat er wel honderd profeten zijn. Die kennen we niet allemaal, alleen Elisa wordt bij name genoemd in de verhalen. Maar het zijn wel de mensen die proberen te leven op de manier die God heeft gewild, samen delen en zorgen voor elkaar. Daar gaat dit verhaal dan ook over. In de eerste plaats wordt de vraag gesteld of je kunt eten van uiterlijk vertoon. Die kolokwint die wordt genoemd is een plant die gebruikt werd ter versiering van de Tempel in Jeruzalem. Het was een soort bittere meloen. Maar wel een heel erge bittere, zo bitter dat die niet te eten was. Je ging er niet direct dood aan maar het was een niet ongevaarlijk laxeermiddel. De vrucht zag er echter mooi uit en was daardoor uitermate geschikt voor versiering. Maar van een mooie buitenkant kun je niet leven. Integendeel weten we tegenwoordig. De mooie streepjespakken van de bankdirecteuren waren alleen maar tekenen van ellende en bedrog. Pas als Elisa weer gewoon gaat koken, met meel dat de overmatige bitterheid wegneemt, kan er gewoon gegeten worden, misschien niet zo lekker als het er uitzag, maar wel zo voedzaam. Dat zelfde geld ook voor de broden die hij kreeg. Dat lijkt soms niet zo veel, maar als je bereid bent om alles te delen dan kan er veel. Zoek maar eens het verhaal van de soepsteen op. Het verhaal over de steen in een pan kokend water die een heerlijke soep wordt als de een een rest wortel, de ander een rest prei, een derde een stuk overgbleven vlees, nog iemand een aardappel en zo voort er bij doet. Samen maakt men een voedzame pan soep, al die ingrediënten apart waren voor één persoon nog niet genoeg. Die soepsteen blijft eeuwig bruikbaar. Je hebt alleen mensen nodig die willen delen en een pan kokend water. Juist in deze tijd van voedselcrisis moeten we bereid blijven met elkaar te delen. In ons land leven de voedselbanken van het overschot dat er ook in tijden van schaarste nog steeds is. Internationaal leven mensen van de kruimels die van de tafels in rijke landen vallen. Maar als we werkelijk bewust zijn van het voordeel te delen met elkaar dan leren we dat niet alleen giften en aalmoezen nodig zijn maar een samenleving die op delen is gebaseerd, een samenleving waarin iedereen gelijk is en iedereen naar vermogen bijdraagt. Dat loopt pas uit op het Koninkrijk van God. Daar mogen we vandaag nog mee beginnen.