Psalm 93
We leven in een wereld vol verwarring. Wat is nu de goede en wat is nu de slechte kant. Kiezen we voor Israel of voor de Palestijnen? Gisteren heeft men in Israel de Holocaust herdacht, de gruwelijke moord op de Joden uit de Tweede Wereldoorlog, zondag gaan wij dat herdenken. Ondertussen vuren Palestijnen raketten af op Israel. Maar hoewel de Verenigde Naties in 1948 kozen voor twee gebieden, één voor de Joden en één voor de Palestijnen, lijkt Israel niet bereid om vrede te sluiten met een onafhankelijke Palestijnse staat en daardoor steeds opnieuw geweld over zich uit te roepen. Verwarring dus want welke kant zullen we kiezen? Zo gaat het ook met het milieu. We beseffen maar al te goed dat de voorraden olie en gas op de wereld eindig zijn en dat we niet oneindig door kunnen gaan met verspilling. Daarom lijken biobrandstoffen een belangrijke oplossing. Ze groeien onder invloed van de zon uit de aarde en kunnen steeds weer opnieuw geteeld worden. Maar nu ze eindelijk een beetje opgang maken blijken ze kostbare bossen te kosten die opgeofferd worden om grondstoffen voor biobrandstoffen te telen en bovendien kosten ze voedsel dat voor de armen bestemd was en dat nu door hen niet meer betaald kan worden. Verwarring alom dus. Wat moeten we kiezen, brandstoffen die onze kleinkinderen beroven van kostbare grondstoffen en de lucht vergiftigen of voedsel voor de armen en bossen om de vervuilde lucht te reinigen? Zo zijn er talloze verwarrende keuzes vandaag de dag. Psalm 93 probeert ons te hulp te komen. Het is een feestlied dat wij zingen tussen de eerste mei en bevrijdingsdag. Boven al die verwarring is de Heer van de wereld zegt de Psalm. Al dat lawaai van de wereld kan de Heer van de wereld niet treffen. Het zijn de uitspraken van de Heer waar we op moeten letten en die ons een uitweg uit de verwarring kunnen bieden. En dan komen we weer op het hart van de Wet zoals die gegeven is: “Heb Uw naaste lief als Uzelf”, of zoals Jezus van Nazareth het veel later zou verwoorden: “Wat gij aan de minste hebt gedaan hebt gij mij gedaan”. Daar liggen de keuzes. Dat betekent voor ons dat we echt moeten werken aan vrede tussen Joden en Palestijnen, alleen vrede kan beide volken recht doen. Erkenning van Palestina als onafhankelijke natie zonder de verbondenheid met Israel op te geven zou kunnen helpen. Op dezelfde manier kunnen we kijken naar de voedselcrisis. Dat ieder mens recht heeft op dagelijks voedsel staat voorop. Dat hebben we in de wereld nog niet weten te organiseren, daar is delen voor nodig. Dat we moeten ophouden met verspilling van kostbare grondstoffen ligt ook voor de hand. Beide liggen in het bereik van rijke landen. Maar horen we er hier wel eens over? Men zwijgt, het is geen onderwerp voor Pauw en Witteman, tijd dus om ieder voor zich er onophoudelijk over te spreken: Naast Samen Leven en Samen Werken hoort Samen Delen, zonder is onze samenleving Goddeloos.