Marcus 12:28-34
Het blijft merkwaardig dat de Nieuwe Bijbelvertaling dit gebod ondergeschikt maakt aan het gebod de Heer onze God lief te hebben boven alles. De Statenvertaling en de Naardense Bijbel zeggen heel neutraal dat het het tweede gebod is en de vorige vertaling van het Nederlands Bijbelgenootschap zei zelfs uitdrukkelijk dat het tweede gebod gelijk was aan het eerste. Hoe het ook zij, belangrijker geboden zijn er niet. En we zullen het dezer dagen in alle toonaarden horen zingen : “Eerlijk zullen we alles delen…. ” Daarmee brengen we onze kinderen groot. En in dat spel mag ook iedereen meedoen en wordt er niemand meer uitgesloten. Onze naaste liefhebben is meer dan welke godsdienstige uiting dan ook, zo leert ons dit gedeelte zoals het door Marcus is opgeschreven. De term gebod is voor ons trouwens wat ongelukkig. We hebben dat ook al gemerkt bij de 10 geboden. Dat komt omdat we opgegroeid zijn met het Romeinse idee van geboden en niet met het Joodse idee. De Romeinse idee vindt je terug in de rechtspraak, is er wettig en overtuigend bewezen dat je gedrag overeenkomt of afwijkt van hetgeen in de wet is vastgelegd. Dat is een starre rechtsopvatting. In de Joodse idee ga je op weg naar de vervulling van de wet, zo zou het moeten en daar willen naar streven. Hoe verder we er nog van af zijn hoe meer we ons best moeten doen er te komen. Daarom kunnen we ook zeggen dat Jezus van Nazareth de vervulling van de wet was. Niet omdat vastgelegd was dat alles wat hij deed als wettelijk juist bewezen kon worden, maar omdat juist hij in heel zijn leven alle stappen die hij deed plaatste op de weg van de wet. De geboden, ook deze uit Marcus, moeten ons daarom op weg zetten naar het Koninkrijk van God, de rechtvaardige samenleving waar eerlijk delen en vrede voorop staan. Op die weg is de hoop en de verwachting gebaseerd waarmee we morgen de Adventstijd beginnen. Elke zondag wordt er dan een kaars opgestoken zodat we zondag na zondag elkaar beter leren zien en onze naaste,? opdat we die de hand kunnen reiken.
?