Psalm 2
Zo gemakkelijk denken we tegenwoordig aan de Verenigde Naties als we Psalm 2 lezen of meezingen met de Kerk. Toch klopt dat natuurlijk niet. De Psalm is al eeuwen oud en de Verenigde Naties zijn er pas van na 1945. De Psalm is een Psalm van David, over het algemeen betekent het dat de Psalm komt uit een bundel Psalmen die David heette. Maar de Rabijnse uitleggers van de Hebreeuwse Bijbel wijzen er op dat de Psalm zeer wel past bij het voornemen van de buurvolken van Israël om oorlog te voeren tegen Israël toen David maar net Koning was geworden. David roept deze Koningen op om zich te onderwerpen aan de wil van de God van Israël en te accepteren dat hij nu eenmaal door die God als Koning was geroepen, het verzet daartegen zou niets uithalen.
Toch heeft de Psalm ook de nodige aanknopingspunten om voor ons in onze dagen van belang te zijn. Want de God van Israël zou vrede brengen en David was bij uitstek de vorst van de vrede. Voor David kwam was er oorlog geweest in het land, elk jaar kwamen de buurvolken de oogst stelen en het land leegplunderen. Rechters verzamelden dan de strijdbare leden van het volk en beschermden het land tegen plunderingen, de ene Rechter lukte dat wat langer dan de andere. Uiteindelijk wilde het volk een Koning. De priesters van de God van Israël en de profeten onder aanvoering van Samuel hadden zich daar nog tegen verzet omdat uiteindelijk God de Koning van Israël was, maar uiteindelijk gaf men toe. Saul werd Koning, maar Saul zocht eerder zijn eigen macht dan de macht van de God van Israël en daarom werd Saul vervangen door David, ook geen heilige, maar die zette tenminste de God van Israël in het midden van het volk.
Vrede is dus het sleutelwoord in deze Psalm. De Vrede van de God van Israël moet op aarde heersen en alle volken worden opgeroepen daaraan bij te dragen. Dat maakt dat we de Verenigde Naties mogen bezien als instrument voor de vrede. Samenwerken is immers altijd beter dan elkaar tegenwerken en de wil opleggen. Samen maaltijd houden is voor het volk het instrument bij uitstek om vrede te houden onder elkaar. Maar onze Verenigde Naties worden soms erg gehinderd door het streven naar eigen macht van volken. Het streven naar eigen macht over economische rijkdom en de weigering eerlijk te delen. Daar maken wij ons ook schuldig aan. Maar ook het streven naar het houden van eigen macht door regeringen en dictators. Dat maakt dat we bijvoorbeeld in deze dagen geen vrede in Syrië kunnen brengen en dat oorlog daar voortwoekeren kan. We zullen regeringen dus moeten aansporen om elkaar ervan te overtuigen dat de Vrede van de God van Israël toch altijd de beste oplossing is. Elke dag opnieuw mogen we daar tenminste onze eigen regering op aanspreken, doen zij wel genoeg? Zolang er oorlog is is het streven naar vrede niet genoeg geweest. Reden genoeg om er ook vandaag weer op aan te dringen, ieder van ons, voor de vrede van God.