1 Korintiërs 9:15-23
Als je de discussie over de dubbele paspoorten en loyaliteiten dezer dagen goed beluistert lijkt het er op of er van iedereen in ons land hetzelfde gedrag wordt gevraagd. Inburgeren is het slagwoord in onze samenleving. En als je niet wilt en onze samenleving nodig hebt dan wordt je wel gedwongen. Natuurlijk is het goed dat we ons best doen om iedereen bij de samenleving te betrekken, maar om alles op te geven wat je vanouds naar ons land hebt meegenomen is misschien te veel gevraagd. Paulus stelt zich anders op bij het werven van burgers voor zijn nieuwe Koninkrijk. Hij past zich aan aan de mensen die hij wil werven. Die mensen hoeven dan ook niet iets op te geven maar moeten alleen voortaan samen willen doen, samen werken, samen leven en damen delen. Voor Paulus geldt alleen de wet van Christus, van de Bevrijder dus, en die wet kennen we, heb Uw naaste lief als uzelf. Die wet zou ook het uitgangspunt voor het inburgeren moeten zijn. Niet de dwang, niet de afwijzing van gewoonten, cultuur en godsdienst. Niet de veroordeling van mensen, het verdachtmaken van mensen en de dwang om hetzelfde te worden als jij bent, niet iedereen hoeft het haar toch te blonderen en moet zijn vrouw slaan zoals bij de PVV gebruik lijkt te zijn. Nee een echte uitnodiging om samen vorm te geven aan een zich vernieuwende samenleving moet voldoende zijn om mensen aan te sporen daaraan mee te gaan doen. Dan moet je dus net als Paulus bereid zijn om je eigen gewoonten, je eigen cultuur, je eigen achtergrond, ondergeschikt te maken aan het uiteindelijk doel, die nieuwe samenleving, dat nieuwe Koninkrijk waar die bevrijdende wet geldt. Ondergeschikt maken is dan niet afschaffen of vergeten. Paulus was een gestudeerde Jood, onderworpen aan de Joodse Wetten en tegelijk was hij een Romeins staatsburger met de rechten en plichten van een echte Romein. Die twee posities maakten hem zeer geschikt om de brug te slaan die nodig was voor de verbreiding van het Evangelie, maar hij gaf ze niet op. De liefde voor mensen en het verlangen mensen te betrekken bij dat grootse nieuwe avontuur maakt echter dat niet hijzelf belangrijk is maar dat de mensen belangrijk zijn. Als zendeling, als apostel maakt Paulus zich ondergeschikt aan zijn zending. En dat zou een voorbeeld voor ons allemaal kunnen zijn. Zorgen voor die nieuwe samenleving, voor inburgering, door er zelf mee te beginnen. Bestrijden waar mensen tegen elkaar worden opgezet en versterken waar mensen elkaar weten te vinden.
?