Psalm 119:33-40
33 Wijs mij, HEER, de weg van uw wetten, dan volg ik die tot het einde toe. 34 Geef mij inzicht, en ik zal uw wet volgen, hem onderhouden met heel mijn hart. 35 Laat mij het pad gaan van uw geboden, dat is mij het liefst. 36 Neig mijn hart naar uw richtlijnen en niet naar winstbejag. 37 Houd mijn ogen af van wat leeg is, laat mij uw wegen gaan, en leven. 38 Kom uw belofte aan uw dienaar na, dan zal ik van ontzag voor U vervuld zijn. 39 Houd spot van mij af: die beangstigt mij, maar uw voorschriften maken mij gelukkig. 40 Hoe verlang ik naar uw regels, doe mij leven in uw gerechtigheid. (NBV21)
Het is een taal die ons hedendaagse mensen vreemd is geworden. Onder de weg van wetten ga je immers gebukt. Het is een last, het is ook lastig. Al die wetten en regels, ze knellen en beperken. Zo vreemd is het geworden. Want onder het pad van de geboden die in deze psalm worden bedoeld ga je helemaal niet gebukt, die geboden zijn helemaal niet lastig en ze beperken helemaal niet laat staan dat ze knellen. Dat jagen naar winstbejag, dat drukt, dat knelt, dat jaagt op, omdat het uiteindelijk najagen van leegte blijkt te zijn. Het pad van de geboden van deze psalm voert naar het leven. Daar valt niet mee te spotten want het is het echte leven. Het gaat om echte gerechtigheid. Dat betekent dat mensen tot hun recht komen. Dat we recht verschaffen aan de mensen in de wereld die schreeuwen om recht en vrede. Het pad is de liefde met allemaal richtingwijzers die daarheen wijzen.
Overal komen mensen de straat op om recht en vrede te eisen van dictators en wrede regiems. In het midden oosten, in Birma, in de Oekraïne en op tal van andere plaatsen. Soms voelen gevestigde bevolkingsgroepen, meerderheden vaak, zich bedreigd in hun rechten en dreigen burgeroorlogen. Komen wij de mensen echt te hulp? Weten we de situaties van de schendingen van mensenrechten te voorkomen? Of scheppen we zelf ook samenlevingen waarin kwade machten van deze wereld gemakkelijk de macht kunnen grijpen en ons allemaal in ons denken en doen kunnen controleren. Het lijkt er sterk op. Onze privacy wordt steeds minder belangrijk. Vrijheid om samen met anderen onze levensovertuiging onder woorden te brengen en geloof te belijden wordt beperkt en soms onmogelijk gemaakt, het moet maar thuis achter de voordeur en zeker niet meer in kerken en zalen laat staan op radio en tv, laat staan op een gezamenlijke vrije dag als de zondag.
.
De volken van de aarde staan ondertussen met met gebonden handen langs de kant te kijken. Schending van mensenrechten en misbruik van macht zijn geen redenen om in te grijpen als een volk daarvan te lijden heeft. Zelfs in de Verenigde Naties zijn volken niet zo te verenigen dat de machthebbers die zichzelf dienen in plaats van hun volk aan te pakken zijn. De machthebbers op aarde hebben dat verhinderd. Zij gaan niet de weg van het gebod je naaste lief te hebben als jezelf. Zij gaan niet de weg die de onderdrukte volken en bedreigde minderheden te hulp had kunnen komen. En met het volk van Ayrië nu ook het volk van de Oekraïne. De onrust en de chaos die we nog steeds in Pakistan zien zal ook de oorlog in Afghanistan weer doen oplaaien en de fundamentalisten de illusie geven dat ze daar hun macht weer kunnen vestigen en andersdenkenden hun manier van leven kunnen opleggen. Wij moeten leren dat overal het pad van de geboden van God sterker moet zijn dan de machten van deze aarde. We hebben immers maar één Heer? In deze periode waarin we ons bezinnen op het lijden in de wereld zullen we ook wegen moeten openen voor recht en vrede, op moeten staan tegen de dood die zovelen bedreigd.