Hosea 2:1-9
1 Maar eens zullen de kinderen van Israël talrijk zijn als zandkorrels aan de zee, die niet te meten en niet te tellen zijn. En waar tegen hen gezegd is: ‘Jullie zijn mijn volk niet meer, ‘zullen ze weer kinderen van de levende God worden genoemd. 2 Dan zullen de kinderen van Juda en de kinderen van Israël weer bijeenkomen en één leider aanstellen. Op de dag dat God zelf zal zaaien, op de grote dag van Jizreël, zullen ze uit de aarde opschieten. 3 Dan noemen jullie je broeders weer Ammi en je zusters weer Ruchama. 4 Klaag jullie moeder aan! Klaag haar aan! Want zij is mijn vrouw niet meer en ik ben haar man niet meer. Laat ze die hoerige opschik wegdoen van haar gezicht, de tekens van overspel tussen haar borsten weghalen. 5 Anders zal ik haar uitkleden, haar zo naakt laten staan als toen ze geboren werd; anders maak ik haar onvruchtbaar als een woestijn, als een land van grote droogte, en laat ik haar omkomen van dorst. 6 Ook ontferm ik me niet over haar kinderen, want ze zijn geboren uit overspel. 7 Overspelig was immers hun moeder; de vrouw die hen gedragen heeft leefde in schande. Ze zei: ‘Ik ga achter mijn minnaars aan, want zij zorgen voor mijn eten en drinken, voor wol en vlas, olijfolie en wijn.’ 8 Daarom zal ik haar met een doornhaag de weg versperren, met een muur zal ik haar insluiten, zodat ze niet meer op pad kan gaan. 9 Als ze dan achter haar minnaars aan wil gaan kan ze hen niet bereiken; ze zoekt maar kan hen niet vinden. Dan zal ze zeggen: ‘Ik ga terug naar mijn eigen man, want toen had ik het beter dan nu.’ (NBV)
Dat klinkt toch altijd mooi in de Bijbel, God verwerpt allen die de God van Israël verwerpen, die achter andere goden aangaan maar uit eindelijk brengt die God zijn kinderen, zijn volk weer bijeen. Hosea herinnert aan de belofte die aan Abraham werd gedaan. Zijn nageslacht zou immers talrijk zijn als de zandkorrels aan de zee, niet te tellen, net als de sterren in de nacht niet te tellen zijn. Maar gaat dat zo maar? Zo van zand er over en we beginnen opnieuw. Dat staat hier dus niet. De kinderen van God zijn verspreid over een groot aantal andere volken. Maar ze blijven herkenbaar als behorend bij Gods volk door hun weg te gaan langs de richtlijnen van die God.
In het Hebreeuws is het woordje “lo” het woordje voor “niet”. De jongste zoon werd voortaan niet meer “niet mijn volk” genoemd, maar “mijn volk” En zijn zuster niet meer “zonder ontferming” maar “ontferming”. Dat kan niet zonder afstand te nemen van het verleden. Ze zijn immers kinderen van een ontrouw volk, een ontrouwe moeder. Het moet radikaal anders. Die zogenaamde vruchtbaarheidsgoden die alleen maar vruchtbaarheid gaven als ze er zin in hadden, als er genoeg aan hen was geofferd, moeten worden afgeschaft. Als het volk niet meer wil luisteren naar de God van Israël dan moeten ze maar in de woestijn wonen, dan heeft een vruchtbare vlakte geen nut, want die betekent willekeur zonder de God van Israël.
En opnieuw verrast de God van Israël zijn volk. Want God zelf zal de afgodendienaars straffen. God zelf zal er voor zorgen dat het afvallige en ontrouwe deel van het volk geen kans meer krijgt. Dat deel krijgt een doornhaag die de weg verspert en ze worden achter een muur ingesloten. Aanbidding van de vreemde goden is er niet meer bij. Daardoor leert ook dat deel van het volk dat het beter is om te gaan leven zoals Hosea. Dat het beter is de weg te gaan die de God van Israël heeft gewezen. Die weg is niet het omkopen van God met offers. Op die weg zijn geen fraaie priesterkleren die de dienst uitmaken. Op die weg wordt gezorgd dat iedereen mee kan, de lammen, de blinden, de armen, de vreemdelingen, niemand blijft langs de kant van de weg. Zo mogen wij ook wel eens om ons heen kijken of we niet iemand langs de kant laten zitten.