Matteüs 5:38-48
Dat je je vijanden lief moet hebben is een meer dan bekende opvatting van Jezus van Nazareth. Uiteindelijk zijn je vijanden ook je naasten, sterker nog, je broeders en zusters. Dat het gekoppeld is aan het bidden voor wie je vervolgen is wellicht minder bekend. Bidden is niet dat je die vervolgers met je handen gevouwen en je ogen dicht onder de aandacht van God moet brengen door ze hardop te noemen of sterk aan ze te denken. Bidden betekent in dit geval er alles aan te doen hen op de weg van het goede te brengen. Dat is heel wat moeilijker dan alleen hen lief te hebben die jou ook liefhebben of te bidden voor het leed dat je eigen verwanten overkomt. Nee, als we geloven dat God wil dat iedereen mee gaat doen in het Koninkrijk van God, wie zijn wij dan dat we daar mensen van uit zouden sluiten? Als God die anderen wil, waarom zouden wij ze dan ook niet liefhebben is de boodschap van dit stukje uit de Bijbel.
In moderne termen heet dit inclusief denken. Altijd proberen in je denken en handelen ook anderen in te sluiten. Natuurlijk, als het gaat om salarissen, om cao’s gaat het er om de verschillen niet onnodig groter te maken en te denken aan de mensen die de laagste inkomens hebben. We kunnen wat dat betreft een voorbeeld nemen aan de politie een aantal jaren geleden. Die vroegen een nominale loonsverhoging, allemaal hetzelfde er bij per maand, niet hetzelfde percentage maar hetzelfde bedrag. Dat is rechtvaardig. Het politiewerk is voor elke politiewerknemer even zwaar, verschillen zitten al in de salaristabellen. Daarom is het redelijk dat de beloning ook voor iedereen gelijk wordt opgetrokken. Andere vakbonden kunnen daar nog eens een voorbeeld aan nemen. Jammer is dat de minister van Binnenlandse Zaken dat voorbeeld niet wilde volgen. De politieke partijen die anders de mond vol hebben van recht, gerechtigheid en rechtvaardigheid, zwegen hier als het graf. Als het gaat om de verdediging van de belangen van de eigen werknemers waren ze niet thuis. Ook voor die werknemers gaat de zon op voor de goede en de slechte werknemers.
Ondertussen werden gehandicapten en chronisch zieken wel weer opgescheept met extra ziektekosten die ze niet kunnen vermijden. Eigen risico heet dat. Een fors bedrag dat ze extra moeten betalen. Er zou wel voor compensatie gezorgd worden is er beloofd maar wie dat wel en wie dat niet krijgt is volstrekt onduidelijk, het kan zelfs niet worden aangevraagd maar valt chronisch zieken toe of niet zonder verdere toelichting. Aan het eind van het jaar krijgen de mensen die de goede medicijnen gebruiken en daardoor chronisch ziek lijken een klein bedrag terug. Inclusief denken is er nog steeds niet bij, zeker niet als het gaat om denken inclusief de armen en de zwakken in onze eigen samenleving. Zorg voor slachtoffers van geweld waartoe je je zelf gedwongen voelt, slachtoffers die vallen door onze VN missies, is zeer ongebruikelijk. Toen het Rode Kruis werd opgericht was het ideaal dat haar medewerkers altijd toegang tot alle slachtoffers zouden hebben, van dat ideaal is eigenlijk maar heel weinig terecht gekomen. Maar ja als je zelfs in vredestijd in je eigen samenleving niet kan zorgen voor de zieken en gehandicapten hier moet je dat misschien ook niet verwachten in tijden van oorlog en strijd in vreemde landen.