Marcus 2:23-3:6
Â
Zijn de mensen er voor de regels of zijn de regels er voor de mensen. Er zijn ministers die denken dat de regels belangrijker zijn dan de mensen. Ze treden zogenaamd streng op. Illegalen moeten wegwezen, ook al worden ze al bijna heel hun leven als legaal behandeld en hebben ze daarnaar hun leven ingericht. Mensen die een uitkering hebben moeten zich aan de regels houden, ook al houden de instanties die de uitkering verstrekken zich niet aan de regels en is er met een instantie als het UWV eigenlijk op geen enkele manier te overleggen hoe de regels moeten worden uitgelegd. Door die houding lopen ministers steeds tegen de harde werkelijkheid aan. Regels passen nooit op alle mensen. De regels zijn er ook niet voor de mensen, de mensen zijn er voor de regels.
Het is die houding waar Jezus tegen te hoop loopt in het verhaal van Marcus. Want die rustdag is natuurlijk zeer nuttig. Wij zijn de Sabbath gaan vervangen door de zondag, niet de laatste maar de eerste dag van de week is bij ons centraal komen te staan. Maar op dit moment zijn we die zondag aan het offeren aan de goden van winst en profijt. Het gevolg is niet dat we geen vrij meer hebben maar dat we niet meer samen vrij zijn, dat er geen dag in de week meer is dat echt iedereen vrij is en dat iedereen mee kan doen met het plezier dat een echte samenleving kan bieden. We vergeten daarmee dat onze samenleving er is voor de mensen en niet voor winst en profijt. Daarom is er geen tijd meer om nieuwe mensen in de buurt te leren kennen, samen te eten zoals dat in Deuteronomium stond, met je famillie en vrienden, maar ook met de armen en de vreemdelingen in ons midden.
Kerken hebben wel een beetje schuld aan de afkeer van de vrije zondag. Veel te vaak is in het verleden gezegd dat je niks meer mag op de zondag. Niet voetballen, niet naar het strand, niet fietsen, geen muziek maken in het dorp of in de stad. Al die verboden van Kerken en zogenaamd Christelijke groeperingen zijn in strijd met de Bijbelse Boodschap. Als we goed luisteren naar de ministers en andere politici komen we daar misschien achter. De eerste regel die zij hanteren is namelijk dat iedereen moet werken. Mensen die hun werk hebben verloren kunnen niet hard genoeg zoeken naar nieuw werk en moeten al het werk dat er is in de samenleving als voor hen passend aanmerken en aanvaarden. We zijn wat hen betreft slaaf van het werk. En daartegen komt de Bijbel in verzet. We zijn geen slaaf meer, zeker niet van werk, zeker niet van werk voor een ander. Natuurlijk moet er gewerkt worden om in leven te blijven, maar slaaf zijn we er niet van. Als teken van bevrijding van die slavernij hebben we samen een dag in de week vrij. Een kostbaar geschenk waar we heel zuinig op moeten zijn. Want voor we het weten hebben we ketens om onze nekken die er alleen af gaan om beter en harder te kunnen werken. Mensen zijn er niet voor de regels, mensen leven ook niet om te werken. De komende tijd moeten we onze keuzes daardoor laten bepalen.