Handelingen 6:1-7
Groeistuipen heet zoiets. Een organisatie die te snel groeit kan ten onder gaan aan haar eigen succes. Zo dreigde het in Jeruzalem kennelijk ook te gaan met de nieuwe beweging van volgelingen van Jezus van Nazareth. Van de vele mensen die zich bij de beweging aansloten waren er die van Jeruzalem en Israel waren en er waren er die van buiten kwamen. Die laatste spraken kennelijk Grieks en de eersten Aramees. Mensen die een verschillende taal spreken kunnen elkaar gemakkelijk misverstaan. Is het antwoord dan inburgeren? Strenge regels voor toelating? Zo in elk geval niet in de jonge gemeente in Jeruzalem. Een betere organisatie is het antwoord. Neem mensen uit het buitenland op in je bestuur, zoals die Nikolaüs uit Antiochië, een Griek die graag Jood wilde worden maar zich kennelijk bij de volgelingen van Jezus had aangesloten. Antiochië zou de eerste gemeente in het buitenland worden, Paulus zou er worden opgeleid tot de zendeling zoals wij hem kennen. Wie niet verder leest dan het gedeelte van vandaag zou de indruk kunnen krijgen dat die nieuwe dienaren aan de tafel, de diakenen, alleen de hulpverlening tot taak kregen, het breken en delen, maar dat is toch niet helemaal waar. Wie doorleest in het boek van de Handelingen ziet dat het hier gaat om de tweede generatie voorgangers, die het verhaal van Jezus van Nazareth zouden doorvertellen net als de apostelen. Het zijn de staatssecretarissen met het dubbele paspoort die de gemeente zouden doen groeien tot ver over de grenzen heen. Dat verhaal en die groei speelde zich af rond het delen van alles wat men had en het dagelijks bijeen komen voor de maaltijd en het verhaal. En dan natuurlijk voor de zorg voor elkaar. Daarom is het duidelijk waarom aan het eind van dit stuk staat dat een groot aantal priesters zich bij de beweging aansluit. De oude rituelen van het houden van een maaltijd bij de tempel met de armen, de famillie, de vreemdelingen en de dienaren van de Tempel krijgt hier een heel nieuwe betekenis. De rite groeit uit tot een levende samenleving. In die samenleving pik je het niet dat mensen achter blijven, alleen opgroeien tot scheefgegroeide persoonlijkheden die alleen nog hun woede en onmacht hebben. Dan zorg je dat er mensen zijn die niet aflaten zorg te hebben voor de zwakken en niemand aan de kant laten staan. Daar kunnen we nog wat van leren. Ook in onze samenleving zijn er anders sprekenden die zo raar gevonden worden dat ze genegeerd raken, met alle verschrikkelijke gevolgen van dien. Laten we ons daarom weer spiegelen aan die eerste christengemeente in Jeruzalem.