Psalm 118:1-14
Vandaag zingen we het eerste gedeelte mee van een feestlied. Volgens sommige geleerden een lied voor het Loofhuttenfeest, het enige Joodse feest dat niet is meegegaan naar de Christelijke feestkalender. Het feest waar men zich weer herinnert hoe het was in hutten, in tenten te leven als in de dagen van de tocht door de woestijn. Het wordt zelfs beschreven als een optochtlied. De toeschouwers worden opgeroepen te zingen, de Koning komt voorbij en de Priesters uit het huis van Aäron geven antwoord. God lof zingt de Psalm, eeuwig duurt de trouw van de Heer. Dat moet je maar durven zingen. En je moet maar durven feesten samen met het volk, de priesters en de Koning. Want wie zijn die haters van wie niets te vrezen valt? Zijn alle mensen niet te vertrouwen zodat je wel moet schuilen bij de Heer? Bij mannen met macht moet je in elk geval niet zijn. Alle volken hadden de zangers van de Psalm ingesloten, die vreemde volken wonnen ook nog, maar de Heer heeft het volk overeind geholpen. Het kan wel zijn dat het een feestlied is en ze zullen ook wel blij geweest zijn weer opgekrabbeld te zijn maar zo heel erg feestelijk klinkt het niet. Het lied zou gezongen kunnen worden in Georgië. De mooie woorden van de nette mannen uit Europa hebben ze niet geholpen. De keurige democratie in Rusland bleek niet veel beter dan de vroegere partijdictatuur van het communisme. Huizen en wegen werden evengoed verwoest en gehoorzamen aan de sterkste was het enige dat hen leek te resten. Maar de psalmzingers zingen over één Heer. Er is er maar één de baas. Een Heer die je oproept je naaste lief te hebben als jezelf. Op basis van die Wet wil die Heer regeren. Dat is wat anders als de mannenmacht van soldaten en kannonen en dreigende taal over en weer. Toen die Psalm al heel vaak gezongen was zei iemand dat het zelfs zou betekenen dat je je vijanden lief moet hebben en twee mijl mee moet gaan als iemand je dwingt een mijl mee te gaan. De vreugdepsalm bij de optocht op het Loofhuttenfeest wordt hierdoor een bezinningspsalm. Het zet je aan het denken. Was er in Georgië voldoende gedeeld tussen de regio’s? Hadden wij voldoende gedeeld met Georgië om hen op de weg van democratie vooruit te helpen en ook onze broeders en zusters in Rusland te laten zien wat het kan betekenen om voor de democratie en helpen van elkaar te kiezen? Vertrouwen wij op de Liefde als onze sterkte? Of vertrouwen wij toch liever op kanonnen en tanks? Wie durft vandaag de dag nog zo’n Psalm uit volle borst mee te zingen? De feesten die in de Bijbel worden genoemd staan er niet als verzetjes waarmee je de dagelijkse sleur even kan vergeten. Die feesten helpen je opnieuw op weg te gaan naar het beloofde land, het land overvloeiende van melk en honing, het Koninkrijk van God. Want de weg naar dat land, dat Koninkrijk gaat langs delen met elkaar en houden van je naaste als van jezelf. Die weg gaat met vallen en opstaan. Opstaan dus vandaag.