Numeri 3:33-51
33 Van Merari stamden de Machlieten en de Musieten af; dat waren de geslachten van de Merarieten. 34 Het aantal mannelijke personen van één maand en ouder dat werd ingeschreven, bedroeg 6200. 35 Hun leider was Suriël, de zoon van Abichaïl. Zij sloegen hun kamp op aan de andere lange zijde van de tabernakel, aan de noordkant. 36 De Merarieten waren belast met de zorg voor de planken van de tabernakel, de dwarsbalken, palen en voetstukken en wat daarbij hoorde. Alles wat hiermee te maken had, was hun werk. 37 Ook droegen ze zorg voor de palen van de afgeschermde ruimte, voor de voetstukken, de pinnen en de touwen. 38 Aan de voorzijde van de tabernakel, aan de oostkant, waar de zon opkomt, sloegen Mozes en Aäron en zijn zonen hun tenten op. Zij verzorgden namens de Israëlieten de dienst in het heiligdom. Iedere onbevoegde die te dicht bij het heiligdom kwam, werd gedood. 39 Het totale aantal mannelijke Levieten van één maand en ouder dat Mozes samen met Aäron in opdracht van de HEER inschreef, geordend naar geslacht, bedroeg 22.000. 40 ¶ De HEER zei tegen Mozes: ‘Leg een lijst aan van alle mannelijke eerstgeboren Israëlieten van één maand en ouder en stel hun aantal vast. 41 In de plaats van de eerstgeboren Israëlieten moet je de Levieten voor mij afzonderen, en in de plaats van het eerstgeboren vee van de Israëlieten moet je het vee van de Levieten afzonderen. Ik ben de HEER.’ 42 Mozes telde de eerstgeboren Israëlieten, zoals de HEER hem had opgedragen. 43 Het totale aantal mannelijke eerstgeborenen van één maand en ouder bedroeg 22.273. 44 De HEER zei tegen Mozes: 45 ‘Zonder de Levieten voor mij af in de plaats van de eerstgeboren Israëlieten, en het vee van de Levieten in de plaats van het vee van de Israëlieten. De Levieten behoren mij toe. Ik ben de HEER. 46 (46-47) Voor elk van de tweehonderddrieënzeventig eerstgeboren Israëlieten die het aantal Levieten te boven gaan, moet je als losgeld vijf sjekel innen, volgens het ijkgewicht van het heiligdom, twintig gera per sjekel. 47 48 Draag dat geld af aan Aäron en zijn zonen, als losprijs voor hen die overblijven.’ 49 (49-50) Mozes inde het losgeld voor de eerstgeboren Israëlieten die het aantal dat door de Levieten was vrijgekocht te boven gingen; hij nam dertienhonderdvijfenzestig sjekel in ontvangst, volgens het ijkgewicht van het heiligdom. 50 51 Hij gaf dit losgeld aan Aäron en zijn zonen, zoals de HEER hem geboden had. (NBV)
Ook de kleinste familie van de Levieten krijgt een eigen plaats rond de Tent der Ontmoeting en een eigen taak. Zij worden de timmerlieden met als taak de zorg voor al het houtwerk in de mobiele Tempel waarin het verbond tussen het volk en de God van Israël werd bewaard. In tegenstelling met de grotere families, waarvan het aantal meer bepalend was dan het familiehoofd wordt hier eerst het familiehoofd genoemd. In een zo kleine familie was de vraag naar een goede organisatie voor al het werk dat wordt gedaan extra belangrijk. Wij vergeten bij het opzetten van organisaties dat nog wel eens. Bestuurders van organisaties, zeker als het gaat om zorgorganisaties, moeten hard werken, ze moeten ook hart voor hun zaak hebben. Bij de omvorming van zorgorganisaties naar marktorganisaties is dat nog wel eens vergeten. Dan zijn de grote namen, de grote aantallen, de strakke pakken belangrijker dan de kwaliteit van het werk dat moet worden gedaan. Bij zorgorganisaties worden daar uiteindelijk de zwaksten in de samenleving het slachtoffer van, de minst betaalde loonslaven en de zorgbehoevenden.
Mozes en Aäron blijven in dit verhaal uiteindelijk toch de meest vooraanstaande leiders van het volk. Zij moesten de telling organiseren en zij hebben dat gedaan zoals was opgedragen. Elke stam, elke familie had haar plaats en haar taak gekregen. Tot slot kregen ook Mozes en Aäron en zijn zonen hun plaats. Wel de belangrijkste plaats overigens. Zij werden gelegerd tegenover de ingang van de Tent der Ontmoeting. Daar konden ze God ontmoeten, daar werden de priesterlijke taken verricht. Maar een beeld van die God was er niet. In het verhaal over Israël bleef dat toch een bijzonder verschijnsel. Een tempel, een mobiele tempel, zonder een beeld van de God die er bij hoorde. Dat was in alle volken met een godsdienst ongehoord. Het Heiligste van Israël was een kist met daarin de tekst van het verbond tussen God en het volk. Wie daar een vinger naar wilde uitsteken kon doodvallen. Die hoorde niet meer bij het leven van het volk. Wie in de buurt mocht komen en met welke taak was zorgvuldig vastgelegd, van de hogepriester tot de kleinste familie van de kleinste stam toe.
Bij de bevrijding van het volk uit de slavernij van Egypte waren in Egypte alle eerstgeborenen gestorven. Alleen de eerstgeborenen van Israël waren gered door het bloed van het lam. In onze dagen is rond dat bloed van het lam een hele eigen religie gegroeid maar in Israël was het een zeer praktische aangelegenheid. Die eerstgeborenen waren gewijd aan de God van Israël. Als die mensen nodig had dan kon die een beroep doen op die eerstgeborenen. Er zijn geleerden die opmerken dat kennelijk ook van die eerstgeborenen verwacht werd dat zij dienst deden in de Tempel. Maar bij de organisatie van het volk in legertaken en taken voor de Priesters en Levieten namen de Levieten de taak in de Tempel over. Voor het aantal eerstgeborenen dat het aantal Levieten te boven ging werd een afkoopsom vastgesteld. Nu waren de eerstgeborenen vrijgesteld van hun diensten, die diensten kwamen toe aan de Levieten. Niks geen bevrijding door het bloed van het Lam. De uittocht had betekend dat iedereen bevrijd was. In onze dagen spreken we daarom in de kerken ook over het ambt van alle gelovigen. Die vormen samen het volk van God, het volk dat liefde uitstraalt, en dragen samen de verantwoordelijkheid om die liefde ook uit te dragen. Daarom zie je in de kerken inzamelingen voor de voedselbank, daarom doen zoveel leden van kerken aan de opvang van vluchtelingen, daarom is iedereen elke zondag welkom in de bijeenkomst van de kerken, zeker bij de Protestantse Kerk Nederland. Ga er maar eens kijken.