Jozua 10:1-15
1 ¶ Toen Adonisedek, de koning van Jeruzalem, hoorde dat Jozua Ai had ingenomen en alle inwoners had gedood, dat hij met Ai en de koning van die stad hetzelfde had gedaan als met Jericho en zijn koning, en dat de inwoners van Gibeon een vredesverdrag met Israël hadden gesloten en in hun midden woonden, 2 toen werden hij en zijn volk doodsbang. Gibeon was namelijk even groot als de koningssteden, zelfs nog groter dan Ai, en de mannen die er woonden waren buitengewoon dapper. 3 Koning Adonisedek stuurde boden naar Hoham, de koning van Hebron, Piram, de koning van Jarmut, Jafia, de koning van Lachis, en Debir, de koning van Eglon. Hij vroeg hun: ‘De inwoners van Gibeon hebben een vredesverdrag met Jozua en Israël gesloten. Kom me te hulp, dan kunnen we ze samen verslaan.’5 De vijf Amoritische koningen sloten zich aaneen. Zij, de koningen van Jeruzalem, Hebron, Jarmut, Lachis en Eglon, trokken met hun legers ten strijde tegen Gibeon, sloegen het beleg voor die stad en voerden er aanvallen op uit. 6 De Gibeonieten stuurden toen een bode naar het kamp bij Gilgal. Ze smeekten Jozua: ‘Laat ons niet in de steek, kom snel naar ons toe om ons te helpen. Red ons, want de Amoritische koningen uit de bergen hebben zich allemaal tegen ons aaneengesloten.’ 7 ¶ Hierop trok Jozua met zijn hele leger, geen enkele soldaat uitgezonderd, vanuit Gilgal ten strijde. 8 De HEER zei tegen hem: ‘Je hoeft voor die koningen niet bang te zijn, want ik lever ze aan je uit. Geen van hen zal tegen je kunnen standhouden.’ 9 Jozua wist de vijand vanuit Gilgal in één nachtelijke mars te bereiken, en hij verraste hem in een plotselinge aanval. 10 Toen de soldaten van de vijand het leger van Israël zagen verschijnen, zaaide de HEER paniek in hun gelederen, zodat de Israëlieten hun bij Gibeon een zware nederlaag konden toebrengen. Ze achtervolgden hen tot aan de pas van Bet-Choron, en nog verder-ja, ze sloegen hen zelfs vlak voor Azeka en Makkeda nog neer.11 Toen hun vijanden de pas van Bet-Choron afvluchtten, wierp de HEER vanuit de hemel grote hagelstenen op hen, tot aan Azeka toe. Er stierven meer soldaten door die hagelstenen dan door de zwaarden van de Israëlieten. 12 Want op die dag, de dag dat de HEER de Amorieten aan Israël overleverde, had Jozua gebeden tot de HEER. In aanwezigheid van Israël sprak hij: ‘Zon, sta stil boven Gibeon, maan, blijf staan boven de vlakte van Ajjalon.’ 13 En de zon stond stil en de maan bleef staan, tot Israël zijn vijanden had afgestraft. Dit staat opgetekend in het Boek van de Oprechte. De zon bleef een volle dag boven aan de hemel staan voordat ze onderging. 14 Het is voor noch na die dag ooit voorgekomen dat de HEER op die manier gehoor gaf aan de bede van een mens, maar de HEER streed dan ook voor Israël. 15 ¶ Na deze overwinning keerde Jozua met het hele leger terug naar het kamp bij Gilgal. (NBV)
Er zal gevochten moeten worden om het verlies van Kanaän, het land dat overvloeide van melk en honing, te voorkomen. Dat is de overtuiging van de Koningen van Kanaän, de koning van Jeruzalem voorop. Ze hadden een verbond gesloten om te voorkomen dat die woestijnzwervers uit dat kamp bij Gilgal zich over het land zouden verspreiden en daar de boventoon zouden gaan voeren. Jericho was zo’n beetje zelf in elkaar gevallen, Ai was niet zo’n grote stad geweest en daar hadden ze kunnen overwinnen, maar Gibeon was zo groot als een echte koningsstad en die had een verbond gesloten met Israël. Er was dus al een sluipende verovering van Kanaän aan de gang en ook al bleef dat volk in hun kamp in Gilgal de dreiging werd steeds groter. Zo werkt dat dus, we scheppen ons een angst voor het vreemde, voor vreemdelingen en uiteindelijk maken we onze angst zo groot dat we die om moeten zetten in aggressie. Door de hele geschiedenis heen zien we dat patroon dat ons met name door de machtigen en rijken wordt voorgehouden. Zo’n overloper als Gibeon moet dus bestraft worden en zonder dat de zogenaamde helden van Gibeon iets misdaan hebben trekken de legers van de coalitie van Kanaän op naar Gibeon.
Het verdrag tussen Israël en Gibeon houdt in dat Israël Gibeon zou beschermen. En dat gebeurt natuurlijk. Het leger marcheert een hele nacht lang naar het bedreigde Gibeon en het volstrekt onverwachte verschijnen van het leger zaaide paniek, zodat het leger redelijk gemakkelijk won. Een aangezien al het positieve dat het volk meemaakt aan God wordt toegeschreven en men zich mag afvragen waar dat leger van de Koningen van Kanaän nu zo bang van werd, heeft men de paniek die ontstond aan God toegeschreven en niet aan de angst die door die Koningen ten onrecht was gezaaid. Let bij zulke verhalen altijd op. Beide partijen hebben er belang bij de oorzaak van de afloop te leggen buiten zichzelf. Als je ooit weer vrede zou willen sluiten dan moet je de gelegenheid hebben iemand anders buiten jezelf verantwoordelijk te maken voor de ellende die in het conflict is veroorzaakt. Rebellen, dieven, opstandelingen zijn dan gemakkelijk aan te wijzen oorzaken van onverwachte ellende, bijkomende schade, ongelukken in de strijd. We kennen het tot in onze dagen.
De invloed van de natuur wordt graag gebruikt om de eigen kracht in het verhaal te kunnen vergroten. Hagelstenen zijn door God gezonden. Net als de regenbuien die de Spaanse soldaten wegjoegen bij de belegering van Alkmaar en een jaar later bij Leiden. De overwinning bij beide steden is niet te danken aan dappere soldaten die een overwinning behaalden maar aan dijken die werden doorstoken en het slechte weer dat er nu eenmaal in de herfst ons land kleurt. De verhalen die overblijven worden door de overwinnaars verteld. In de Bijbel zijn die verhalen soms fragmentarisch overgenomen. Zo ook dat verhaal over de dag die langer duurde dan gebruikelijk was, het leek wel of de zon had stilgestaan. Dat komt niet direct uit de Bijbel maar uit het Boek van de Oprechte waaruit geciteerd wordt. Wij kennen dat boek niet. Wat we wel weten is dat de Bijbel vertelt dat niet de machtigen de tijd hebben uitgevonden maar dat de tijd ons gegeven is door God. Die tijd is zo gegeven dat de slaven, de arbeiders, de armen, niet dag en nacht hoeven te zwoegen. Er zijn tijden van rust en tijden van arbeid. Er is zelfs een dag afgezonderd om die vrijheid te vieren. Maar voor de armen is de tijd maar relatief, de meeste tijd gaat op om je voedsel te verzamelen, om je bezit te beschermen. als een kalf verdronken is dan demp je de put en let je niet op de tijd. Zo vocht het leger van Israël, net zo lang als nodig was, zo lang dat het leek alsof de zon zou stilstaan boven het dal van Gibeon. Ook hier geeft God de mensen de tijd. Wij worden dus geroepen op te letten wie ons eigenlijk te tijd geeft. Wordt ons vrije tijd geschonken of wordt alle tijd tot werktijd verklaard, zodat de tijd bepaald wordt door de werkgevers. God bevrijdt in elk geval.