Jesaja 52:1-12
Â
Jesaja verkondigt hoop vandaag. Het is niet vanzelfsprekend dat de ballingen terug zullen keren. Jeremia had hen nog geschreven dat het wel generaties zou kunnen duren voordat er een einde zou komen aan de ballingschap. Maar Jesaja begint er alvast vol vreugde over te zingen. En in zijn lied klinken ook de voorwaarden door voor de bevrijding. Want het is Sion dat sterk moet worden, Jeruzalem moet weer een heilige stad worden. Trouwe lezers van dit dagelijks commentaar weten dan al waar we heen gaan. Sion is de Tempelberg en Jeruzalem de stad waar de Tempel staat. Daar wordt de Wet van de liefde bewaard. Daar moeten de maaltijden plaats vinden met de armen, de vreemdelingen, de famillie en de dienaren uit de Tempel. Daar kun je oefenen in Samen Werken, Samen Leven en vooral in Samen Delen.
Zelfs de armen van het volk trekken op naar Jeruzalem om te delen wat ze hebben.
De slavernij vroeger in Egypte en de ballingschap in Babel kwamen gratis, niets kregen ze er voor terug. Maar de bevrijding door samen te leven en samen te delen, door elkaar lief te hebben als zichzelf komt ook voor niks. Er wordt immers onvoorwaardelijke en onzelfzuchtige liefde gevraagd die, zoals Paulus dat zong, zichzelf niet zoekt. Er kan veel kritiek zijn op de huidige regering. Ze moeten zeker het Samen Delen nog leren. Niets horen we over het aanpakken van de exorbitante zelfverrijking in het bedrijfsleven en bij de semi-overheid. Volgens Jesaja is dat samen delen vanuit je naaste liefhebben als jezelf toch de enige weg naar een goede samenleving.
Â
Nicolaas Beets dichtte ooit “Als ’t kindje binnenkomt juicht heel het huisgezin”, en christenen denken gelijk dat het een kerstlied is. Maar alle kinderen die geboren worden zouden op die manier verwelkomt mogen worden. Ook bij de vreugdebode wordt gedacht aan Jezus van Nazareth. Maar daar heeft Jesaja het niet over. Jesaja laat op de Tempelberg God tot koning uitroepen. Daarmee is de Wet van de Woestijn weer het kompas voor het dagelijks leven, daarmee is de Liefde weer het uitgangspunt voor de samenleving. Voor mensen die verdrukt en vernederd zijn is dat een totale ommekeer in het leven die tot grote vreugde uitnodigt. Dan mag je weer echt jezelf zijn .
Als je je identiteit opoffert op het altaar van een ideologie krijg je dat. Fundamentalisme heet dat. In alle geloven en overtuigingen komen die voor. Niet meer de Liefde is dan koning, niet alleen God is God, maar de religie of de overtuiging is dan Koning en het stelsel van denkbeelden waar je in geloofd neemt dan de plaats in van je God. Want de God waar Jesaja over vertelt, de God ook van Jezus van Nazareth, zet mensen in beweging om lief te hebben, je naaste liefhebben als je zelf en die God boven alles. Zo horen we de liefde binnen te halen, alsof er weer een welkom kind is geboren, het brengt de vreugde die we in een wereld vol verdriet zo hard nodig kunnen hebben.