Psalm 32
Zomaar zingen we even een Psalm tussendoor. Een Psalm over foute dingen doen en hoe je daar mee zou kunnen leven. Het gaat dus niet over het leed dat je overkomt. Het meeste leed is je eigen schuld niet. Ook het leed dat in deze dagen de inwoners van Japan overkomt is hen niet door henzelf aangedaan. Dat soort leed gebeurt nu eenmaal. Daar gaat deze Psalm ook niet over, daar gaat het boek Job over en Job geeft het voorbeeld ondanks alle leed dat hem overkwam het geloof niet op te geven dat de God van Israël hem liefhad en dat hij geen schuld had aan al het leed.
Maar we doen allemaal wel eens wat verkeerd. We zijn echt niet altijd allemaal trouw aan de God van Israël. We dwalen allemaal wel eens van zijn weg af en denken eerder aan onszelf dan aan een ander. Dat kan een geweldige hoop schuldgevoel opleveren. Soms terecht, soms ook ten onrechte. Heel vaak wordt schuldgevoel ons ook aangepraat. Mensen die je graag voor hun karretje spannen doen dat soms door je een schuldgevoel te bezorgen, jij zou toch je naaste liefhebben, jij zou je toch voor een ander opofferen, waarom niet voor mij! Met dat soort schuldgevoel mag je blij zijn niet op de hulpvragen van de ander te zijn ingegaan, je zou de ander maar diens zelfstandigheid hebben ontnomen, je zou die ander maar afhankelijk gemaakt hebben.
Maar over dat soort schuldgevoel gaat deze Psalm ook niet. Het gaat over de keren dat je zelf als eerste gemerkt hebt dat je fout was. De keren dat je jezelf wel voor de kop kunt slaan. De Psalmdichter schetst het misschien hier en daar wat overdreven, dat je de hele dag kreunend loopt te lijden zal maar heel zelden voorkomen. Maar het recept is er niet minder goed om. Zwijgen is verkeerd, spreken is de beste medicijn. Geef maar toe dat je fout geweest bent, het maakt je menselijker, niemand is immers zonder fouten, zonder zonden zeiden we vroeger in de kerk. Het is jammer dat we in de kerken in de loop van de eeuwen het uitspreken van fouten tot zo’n zware zaak hebben gemaakt. In de Rooms-Katholieke kerk zit de voorganger achter een gordijntje en is het uitspreken omringt met zware geheimhouding. De fouten tussen mensen worden er niet door hersteld. In Protestantse kerken wordt het uitspreken van zonden veralgemeniseerd in een formele schuldbelijdenis van de gemeente. Ook daardoor worden fouten tussen mensen niet hersteld.
Â
We zullen onze fouten eerlijk moeten uitspreken tegen degenen die er door getroffen waren met het aanbod de schade die we hebben aangericht te herstellen, met het aanbod ook te veranderen, met de vraag aan de ander daarbij te helpen. Verzoenen noemen we dat, of verzoening zoeken. Op die manier kunnen we terugkeren op de Weg van de God van Israël. De genade van die God is het dat we dat elke dag weer mogen. Ook vandaag weer. Daar zingt deze Psalm over.