Romeinen 14:1-12
Deze week houden veel kerken de gebedsweek voor de eenheid van de Christenen en buiten de PKN kennen we eigenlijk niet zoveel eenheid. Zelfs in de grote Roomse Kerk zijn er veel verschillen en moeten er van tijd tot tijd mensen het zwijgen opgelegd worden om de verschillen niet al te groot te laten worden. In de Protestantse Kerken gaan de splitsingen nog door, tot deze week zelfs in een afgescheiden gemeente in Dalfsen. De Romeinen aan wie Paulus deze brief schreef kenden heel andere verschillen dan wij en uit die verschillen kwamen gemakkelijk conflicten voort. In het jaar 46 waren de Joden uit de stad Rome verdreven, ook de Joden die Christen geworden waren. In het jaar 54 mochten ze weer terugkeren. De Heidenen die Christen waren geworden hadden zich inmiddels tot een hechte gemeenschap ontwikkeld en zo waren er groepen Christenen die omwille van hun geloof het een en ander hadden meegemaakt maar die grote verschillen in handelen hadden. De Joodse spijswetten werden soms wel en soms niet gevolgd, de Joodse feestdagen werden soms wel en soms niet gevolgd en soms werden ook Romeinse feestdagen gevierd. Aan dat laatste hebben wij ons kerstfeest te danken. Paulus wijst er op dat om te beginnen elke gelovige zich moet afvragen of wat hij of zij doet overeenkomt met wat God vraagt en dat je een ander daar niet op mag beoordelen. Samen sta je maar voor één ding en dat is de naaste lief te hebben als jezelf, zorgen voor de minsten en de zwaksten in de samenleving. Daarbij zijn vraagstukken over wat je eet of welke feestdagen je viert van zeer ondergeschikt belang. In onze dagen mag je zeggen dat ook vaak de taal die je gebruikt als je het hebt over Bijbelse zaken ondergeschikt zou moeten zijn aan de gezamenlijke verantwoording voor bijvoorbeeld onze Palestijnse broeders, of de daklozen, of de hoeren in de stad. Zelfs wat we zingen kan een bron van conflict zijn maar uit het Bijbelgedeelte van vandaag leren we dat we elkaar moeten zien te verdragen maar moeten zorgen voor de zwaksten. Zo gaat het er niet om mensen te bekeren maar, bijvoorbeeld, is het stoppen van sextoerisme naar Thailand veel belangrijker. Daartoe mensen in beweging krijgen brengt ze al bijna op de Weg van Jezus van Nazareth. De stap naar de echte Weg is dan nog maar klein. Dat geldt voor al het goede dat we kunnen doen om het kwade te bestrijden. We stapelen vurige kolen op hoofden en of we dan op zondagmiddag naar het voetbal gaan kijken doet volstrekt niet ter zake. We nemen elkaar vaak zo de maat dat we vergeten dat God ons de maat neemt en dat wij moeten zorgen dat Gods maat voor de armen gaat werken. Maar elke dag mogen we daar weer opnieuw mee beginnen, ook vandaag weer.