1 Samuel 4:12-22
12 Een Benjaminiet maakte zich uit de gelederen los en rende naar Silo, waar hij nog dezelfde dag aankwam. Hij had zijn kleren gescheurd en stof over zijn hoofd geworpen. 13 Toen hij aankwam, zat Eli op een bankje langs de kant van de weg op de uitkijk, want hij maakte zich ernstig ongerust over de ark van God. Zodra de man in de stad verslag had uitgebracht, begon de hele bevolking te jammeren. 14 Eli hoorde het geschreeuw en vroeg: ‘Wat is dat voor lawaai?’ De man haastte zich naar Eli om het hem te vertellen. 15 Eli was toen achtennegentig jaar; zijn ogen waren helemaal star geworden en hij kon niets meer zien. 16 De man zei tegen Eli: ‘Ik kom van het slagveld, ik ben zojuist van het slagveld gevlucht.’ ‘Maar jongen, wat is er dan gebeurd?’ vroeg Eli, 17 en de bode antwoordde: ‘Israël is op de vlucht geslagen voor de Filistijnen. Er is een grote slachting aangericht onder onze soldaten. Ook uw zonen Chofni en Pinechas zijn gesneuveld. En de ark van God is ons ontnomen.’ 18 Op het moment dat de man de ark van God noemde, viel Eli van het bankje naast de stadspoort achterover op de grond. Hij was zo oud en zwaar dat hij zijn nek brak en stierf. Veertig jaar lang had hij Israël als rechter geleid. 19 Eli’s schoondochter, de vrouw van Pinechas, was in de laatste dagen van haar zwangerschap. Toen ze hoorde dat de ark van God was buitgemaakt en dat haar schoonvader en haar man waren gestorven, overvielen haar de weeën. Ze kromp ineen en bracht haar kind ter wereld. 20 Terwijl ze stervende was, zeiden de vrouwen die haar bijstonden: ‘Wees gerust, je hebt een zoon gekregen.’ Maar ze reageerde niet en schonk geen aandacht aan hun woorden. 21 Ze noemde het jongetje Ichabod en verklaarde: ‘Israël is van zijn eer beroofd.’ Daarmee doelde ze op het verlies van de ark en op de dood van haar schoonvader en haar man. 22 Ze zei: ‘Israël is van zijn eer beroofd, want de ark van God is ons ontnomen.’ (NBV21)
Met de kwaden loopt het altijd slecht af. Soms lijkt het er niet op en soms moet je goed kijken wie er goed en wie er kwaad is. Het leger van Israël met de priesters Chofni en Pinehas had de Ark van God uit de Tent der ontmoeting in Silo laten komen. Maar de Ark is God niet. Van God zijn geen beelden. De Filistijnen reageren zoals verwacht, ze worden bang. Dat wil niet zeggen dat Israël gelijk had. De schrijver van het verhaal wil ons vertellen dat het volk Israël op dezelfde manier dacht als de Filistijnen, heidenen bij uitstek. De Filistijnen verzamelen nog eens extra hun moed voor de volgende slag en zijn extra gemotiveerd, tegen een geheim wapen als een God moet je extra je best doen.
Je moet dus in dit verhaal extra goed kijken wie er gelijk heeft. Uiteindelijk de Filistijnen. Zij winnen ondanks de aanwezigheid van de Ark, ze mogen de Ark zelfs meenemen. Pas later komen ze er achter dat het Woord van die God van Israël sterker is dan alle beelden die ze van hun goden hadden gemaakt. Nu kost het dertigduizend soldaten uit Israël het leven. De Filistijnen maakten de Ark buit, de twee priesterzonen sneuvelden ook en Eli, zittend op de plaats waar recht werd gesproken, de stadspoort, schrok zo van het bericht dat ook hij stierf. De belofte aan Samuël komt dus uit. Eli had het kwaad genegeerd waardoor het kon groeien. Wij doen dat ook wel eens, misbruik van de vrijheid van meningsuiting is zo’n kwaad dat we rustig laten groeien.
In het verhaal van Eli wordt vertelt dat ook de schoondochter van Eli stierf en wel in het kraambed. Er werd weliswaar een zoon geboren maar het verlies van de Ark was ernstiger. Met het verdwijnen van de Ark lijkt ook de toekomst van Israël voorbij. Wie veel en veel later, toen het volk in ballingschap ging, dit verhaal las zou het hebben kunnen meevoelen. Duidelijk wordt dat God nooit vanzelfsprekend aan jouw kant staat. De Filistijnen vielen niet aan. Wraak voor eerdere aanvallen is geen reden een oorlog te beginnen. De God van Israël is een God van vrede en een God van recht maar als je de plaats van het recht inruilt voor het slachtveld dan loop je de kans geslacht te worden. Dit verhaal leert ons dat het belangrijker is aan vrede en recht te werken, elke dag opnieuw, te beginnen in onze eigen plaats, maar als het even kan tot aan de einden van de aarde. Soms moet je landen daarbij helpen, hen laten inzien dat vrede vruchtbaarder is dan oorlog.