2 Korintiërs 6:1-13
1 ¶ Als Gods medewerkers sporen wij u dan ook aan: laat de goedheid die hij u bewijst niet tevergeefs zijn. 2 God zegt: ‘Wanneer de tijd daarvoor gekomen is, luister ik naar je, op de dag van de redding help ik je.’ Nu is de tijd daarvoor gekomen, nu is de dag van de redding. 3 Om onze verkondiging niet te schaden, geven wij niemand ook maar enige aanstoot. 4 We willen juist laten zien dat we dienaren van God zijn, door altijd te volharden: in tegenspoed, nood en ellende, 5 onder lijfstraffen, in gevangenschap en onder volkswoede, onder zware inspanningen, slaapgebrek en honger, 6 door oprechtheid en kennis, door geduld en vriendelijkheid, door de gaven van de heilige Geest en ongeveinsde liefde, 7 door de verkondiging van de waarheid en de kracht van God. We vallen aan en verdedigen ons met de wapens van de gerechtigheid, 8 we worden geëerd en gesmaad, belasterd en geprezen. We worden bedriegers genoemd maar spreken de waarheid, 9 we zijn vreemdelingen maar toch bij iedereen bekend, we sterven maar toch leven we, we worden gestraft maar niet ter dood veroordeeld, 10 we hebben verdriet maar toch zijn we altijd verheugd, we zijn arm maar toch maken we velen rijk, we bezitten niets maar toch hebben we alles. 11 ¶ Wij zeggen u dit alles ronduit, Korintiërs, want wij hebben u in ons hart gesloten. 12 Niet wij schieten in onze genegenheid voor u tekort, maar u in uw genegenheid voor ons. 13 Nu dan, ik vraag u alsof u mijn eigen kinderen bent: sluit op uw beurt ons in uw hart. (NBV)
Paulus moet een beroep doen op de gemeente in Korinthe want net als in onze dagen waren er mensen die de gemeente af probeerden te houden van het werk van de Liefde. Ze verkochten een soort christelijk geloof dat direct voordeel bood voor de gelovige. Succes in het zakendoen was daarbij een bewijs van de zegen die de gelovige van God zou ontvangen. Paulus had daar al eerder mee te maken gehad. Hij had de rijken in Korinthe al eens moeten vermanen om te wachten tot ook de armen, de slaven vooral, aanwezig waren om samen de maaltijd te gebruiken. Paulus heeft alleen zichzelf en zijn lot om duidelijk te maken dat een geloof in de God van Israël, in Jezus van Nazareth als bevrijder, nu niet direct een maatschappelijk voordeel voor de gelovige oplevert.
Natuurlijk wordt hij geëerd. Er zijn tal van gemeenten door hem gesticht en gemeenten waar hij contact mee heeft en die hij bijstaat in de problemen die een nieuwe gemeenschap van gelijken in het Rijk van de ongelijkheid met zich meebrengt. Maar Paulus en zijn reisgezelschap worden ook in de gevangenis gegooid, ze zijn meestal arm en berooid, op reis met honger, schipbreuk, vervolging en alles wat er bij hoort. Dat kun je ook verwachten als je werkt voor het Koninkrijk van God. Gerechtigheid betrachten, mensen tot hun recht laten komen, daar gaat het om. Niet om de onverschilligheid voor het leven van de minsten die in het Romeinse Rijk heerste, waar slaven buiten de wet gesteld waren en waar dus wetteloosheid heerste als je het vanuit de gemeente bekeek die Paulus gesticht had.
Paulus benadrukt al de nadelen van het Christen zijn. Dan kun je wel eens door een dal voor duisternis gaan. Dan wordt het leven soms heel erg onzeker. Maar je wordt niet meer aan een kruis gespijkerd. Het lijden van Christus wijst altijd ook op zijn opstanding en daardoor wordt elk lijden voor hem, in dienst van hem, te dragen. Paulus zit in de gevangenis maar is toch vrij. Men kan hem laten sterven maar daarmee is hij nog niet ter dood veroordeeld. De liefde waar het om draait, de liefde die we ondanks onszelf verspreiden naar de minsten in de samenleving blijft bestaan, die liefde gaat door wat er ook gebeurd houdt Paulus ons voor. Dat risico moeten de mensen van Korinthe aan willen gaan. Ook op ons wordt een beroep gedaan aan het werk te gaan voor dat Koninkrijk van God waar alle tranen gewist zullen zijn, om niet te oordelen maar in ons werken voor de zwaksten te laten zien waar het in het geloof in de Messias om gaat. Gelukkig mogen we daar elke dag opnieuw weer mee beginnen, ook vandaag weer.