Joël 1:1-14
Â
Vandaag beginnen we weer eens te lezen in het boek van de profeet Joël. Wie dat was weten we niet meer. Wanneer het boek geschreven is weten we ook niet echt. De ene geleerde zegt dat het moet zijn in de laatste jaren voor de val van Jeruzalem in 586 voor Christus, andere geleerden hebben het zelfs over na de ballingschap. Het volk was in elk geval in de dagen van Joël apathisch, godsdienstig onverschillig en werd van buiten bedreigd. Tot overmaat van ramp kwam er een sprinkhanenplaag die alles verwoeste. Het boek kan zich ook tegen de leiders van het volk richten die niet goed weten te reageren op de sprinkhanenplaag. Hoe het ook is, het boek Joël vertelt ons hoe te reageren als ons een ramp overkomt. In het boek Handelingen kun je nog een preek lezen over Joël. Het is een preek van Petrus, de Pinksterpreek, die het volk herinnerde aan de belofte van Joël dat Gods Geest uiteindelijk het volk zou helpen de ramp te overwinnen. Joël had nog weet van de slavernij in Egypte. Daar was de sprinkhanenplaag de voorbode van de bevrijding geweest. Dat wisten ze toen in Egypte nog niet maar inmiddels woonde het volk Israel al sinds mensenheugenis in het beloofde land. Mochten ze daarom niet vertrouwen op een bevrijding uit de ellende? Dat zou moeten als men terugkeerde naar de Wetten die na de bevrijding werden ontvangen. De Wet van de Woestijn, van eerlijk delen, van zorgen voor elkaar. Zo kom je samen zo’n hongerperiode door. Wij weten dat van de honger in Afrika, die soms ook door sprinkhanen veroorzaakt wordt. Als we genoeg geven komt men de hongerperiode door, doen we dat niet dan sterven ze. We denken nu ook aan de aardbeving in Haïti, hele steden zijn verwoest en wegen om voedsel te transporteren ontbreken. Het overleven van dit arme volk hangt helemaal af van de bereidheid van rijke volken zich in te zetten. Joël begint met oproepen om samen te komen, een volksvergadering te beleggen. Zoals ook gedaan werd in de dagen dat er nog geen koning was. We hebben daarover in het boek Rechters kunnen lezen. Onverschilligheid tegenover de politiek is er dan niet meer bij. Bij een volksvergadering moeten we zelf nadenken en keuzes maken. Wij laten dat tegenwoordig liever aan de TV over. Heerlijk die discussies tussen politici. Commentatoren te over die er voor geleerd hebben en uit kunnen leggen wie gelijk heeft en wie struikelde. De problemen worden er niet door opgelost maar wie maalt daar nu nog om. Joël roept ondanks dat op om te laten zien en horen waar de problemen liggen. Bij hem is de oogst verloren gegaan, bij ons zijn broeders tegen broeders en zusters tegen zusters opgezet. Door Geert Wilders bijvoorbeeld die het de Koningin kwalijk neemt dat ze het gebod niet zomaar aan elkaar te zitten uit het Oude Testament en de Koran serieus neemt als ze een Moskee bezoekt en dus meeging in het niet geven van een hand. Geert Wilders zou het jammer vinden als we in vrede met elkaar konden leven, maar voor ons is in vrede met elkaar leven een levensvoorwaarde. Samen doen met alle mensen in de wereld is niet alleen van levensbelang voor al die armen in Afrika of Haïti, het is ook voor ons van levensbelang. Tijd om ons te laten horen dus.
