Job 30:1-19
Job kan een verwant genoemd worden van de moderne oprechte gelovige. Want wie geloofd er nu nog. Ja een handje vol lieden die actief zijn in de Christenunie misschien, en wat bejaarden die op zondag uit gewoonte naar een kerk gaan. Maar zelfs leidende politici uit het CDA geven toe dat ze eigenlijk niet meer geloven maar in het CDA het fatsoen terugvinden waar ze hun hele leven vergeefs naar op zoek waren. Gelovigen worden dezer dagen beschimpt en bespot net als Job. Probeer maar eens een kruisje te dragen, of als je moslima bent een hoofddoek. Je loopt zelfs de kans je baan kwijt te raken, in elk geval loop je een grote kans met de nek te worden aangekeken. Is dat de ongelovigen aan te rekenen? Job geeft de schuld aan God. En in onze dagen hebben zogenaamde Christenen daar misschien ook wel mede schuld aan. We hebben immers een geschiedenis waarin rijkdom, uitbuiting, slavernij en vrouwenonderdrukking op zogenaamde Bijbelse gronden werden goedgepraat. Die gelovigen die op grond van de Bijbel het delen van rijkdom, het verwerpen van uitbuiting, de afschaffing van slavernij en vrouwenonderdrukking bepleitten werden in het rijtje van ongelovigen en domoren gezet. De geschiedenis van het Christendom is niet altijd iets om trots op te zijn en is in elk geval geen reclame voor het Christendom. En ook vandaag de dag zijn het Christenen die de vrijheid van mensen eerder willen inperken dan vergroten. Het zijn Christenen die net als in de middeleeuwen hun eigen interpretatie van de Bijbel boven wetenschappelijk onderzoek willen stellen. Het zijn Christenen die hun manier van leven met militaire middelen aan andere volken willen opleggen. En ook al is Geert Wilders en is zijn partij zo antichristelijk als de Bijbel maar kan beschrijven, hij beroept zich zonder tegenspraak op de Christelijk-Humanistische wortels van onze samenleving. De spot waarmee Christenen worden bejegend hebben ze dus vaak aan zichzelf te danken. In plaats van voor het recht van rechtelozen op te komen, de hongerigen te voeden, de naakten te kleden, de gevangenen te bezoeken zijn het betweterige schreeuwers geworden. Gelovigen zijn daarom niet meer aan hun woorden te herkennen maar aan hun daden. De vrijwilligers in de voedselbanken, bij Amnesty International, in de vluchtelingencentra, in de Fair Trade winkels en al die andere organisaties waar mensen zonder beloning en zonder eer zorg dragen voor medemensen zijn de christenen van vandaag, ook al willen ze zelf niet meer zo worden genoemd.