2 Samuel 3:1-21
Het eerste dat in de oorlog slachtoffer wordt is de waarheid. Beide partijen hebben er belang bij om hun partij zo goed mogelijk voor te stellen. Tegelijk met de waarheid worden ook de zwakken in de samenleving slachtoffer van de oorlog. Zij kunnen zich immers niet verweren. Vrouwen horen in de geschiedenis bij de zwakken en vrouwen worden in deze geschiedenis over de oorlog tussen David en het huis van Saul dan ook opzichtig het slachtoffer. Nu moeten we ook bedenken dat het verhaal dat we lezen is opgeschreven door mensen die het zeer hoog hadden met David, dat was voor hen een koning naar Gods hart, terwijl ze niets moesten hebben van Saul die een koning was zoals de Heidenen hadden gehad. Dat het huis van Saul geregeerd werd door een generaal en eigenlijk niet door de zwakke Koning Isboset was voor tegenstanders van Saul heel normaal. Dat huis en die regering stortten dan ook in toen er ruzie ontstond tussen Abner en Isboset.
In dit verhaal worden David en Saul nog eens tegenover elkaar gezet als twee kanten van de medaille. David woont in Hebron, regeert daar, wordt steeds sterker en krijgt van zijn drie vrouwen zonen, van elke vrouw evenveel. Een harmonisch gezin, zo zou de God van Israël het misschien wel graag zien. In het huis van Saul ontstaat ruzie. De regerende generaal Abner legt het aan met een weduwe van Saul, Rispa, een bijvrouw. Maar Abner was geen familie van Saul, hij kon dus niet de losser zijn van de weduwe, hij blokkeerde zelfs een mogelijk losserschap, hij pleegde dus overspel. Maar ja, hij was ook de baas en als Isboset dreigt hem aan de kant te zetten dan besluit Abner toenadering te zoeken tot David en de stammen van Israël en de stam Benjamin over te halen David als koning te erkennen. David laat merken dat hij door heeft dat vrouwen een rol spelen in de conflicten. Hij eist Michal terug. Zij was door Saul aan een ander uitgehuwelijkt toen David was gevlucht voor Saul. Michal was bij uitstek de speelbal geworden van de politieke conflicten om haar heen.
De oorlog tussen Juda en Israël had lang geduurd staat er in het begin van het verhaal van vandaag. En als oorlogen lang duren dan wordt het verlangen naar vrede steeds groter. Een zwakke leiding in Israël betekende ook dat de vijanden meer ruimte hadden voor plundering en roof. David had in zijn gebied de Filistijnen aardig onder controle en iedereen kende nog het liedje van Saul die zijn duizenden versloeg en David zijn tienduizenden. Er kwam dus een verdrag tot stand en terloops krijgt David zijn Michal terug. Wij staan bij conflicten in de samenleving, zeker als het om oorlogen gaat, vaak niet echt stil bij de slachtoffers. Natuurlijk we hebben regels dat burgers geen slachtoffer mogen worden van militaire conflicten en de verontwaardiging is groot als die wel vallen. Maar de enige manier om burgerslachtoffers echt te vermijden is geen militaire operaties uit te voeren. Voor ons dus als eerste opgave ons naast de slachtoffers van oorlogen en geweldsconflicten te blijven opstellen. Zorgen dat zij beschermd worden, geholpen worden, een veilige plek krijgen als ze moeten vluchten. Dat moet helaas elke dag opnieuw, ook vandaag weer.