1 Korintiërs 15:29-34
In de begindagen van het Christelijk geloof waren er zelfs mensen die zich lieten dopen op naam van een ander. Ze gaven daarbij de namen van hun vader, moeder, geliefde of kinderen op die net waren gestorven. Want ook die zouden er bij moeten zijn, bij de komst van Christus, als de opstanding aanbrak. Voorzichtig oppert Paulus een andere betekenis. Als je van de weg van Christus afdwaalt dan sterf je een beetje. Paulus sterft elke dag wel een keer, om op te staan en opnieuw op die weg te beginnen. In Efeze werd dat kennelijk wel heel erg duidelijk. Maar als het niet door de dood heen is vol te houden, als de dood uiteindelijk niet kan worden overwonnen, waarom zou je dan nog je naaste lief hebben als jezelf? Er zijn leukere dingen te verzinnen. Nachten lang feesten, desnoods met giftige pillen, comazuipen, websex noem maar op wat leuk lijkt, uitdagend en het leven zeker niet serieus neemt. In de tijd van Paulus was dat in het Romeinse Rijk heel gewoon. Volgens sommigen ging dat Rijk er uiteindelijk aan ten gronde maar dat hoeft niet de oorzaak te zijn geweest. Naast de veel te grote afhankelijkheid van de slaven was er ook een grote afhankelijkheid van soldaten. De militaire macht van Rome was ongekend groot. Maar uiteindelijk waren de soldaten het zat om steeds weer van huis te moeten en het risico te lopen te sterven in een slag die achteraf niet gevoerd had moeten worden. Op het eind van de oorlog in Vietnam overkwam dat ook Amerika. Eigenlijk waren het de soldaten die de oorlog meer dan zat waren, die niet meer snapten waarom een volk dat zo hardnekkig voor zijn vrijheid streed bedwongen moest worden en een door en door corrupt Zuid Vietnamees regime in het zadel gehouden moest worden. Eerzucht en aanzien bepaalden daarop de afloop van die oorlog. Ook nu, na de oorlog in Irak, staat de militaire kracht meer in het middelpunt dan de levensverwachting van de verschillende bevolkingsgroepen in Irak. Paulus waarschuwt in dat verband dat slecht gezelschap de goede zeden bederft en volgens sommigen hebben wij ons in slecht gezelschap begeven door achter de Amerikanen aan te blijven lopen. Hoe het ook zij, we hebben te kiezen voor het leven, ook voor het leven van Soennieten in Bagdad. Alleen het kwade verdrijven zonder het goede te brengen is niet genoeg. Misschien moeten we onze regering en de regeringen in Europa eens oproepen daar een antwoord op te geven. Wat doet U voor de Soennieten in Irak? Wij kiezen voor het leven.