Lucas 1:57-66?
Netjes de kinderen naar hun vader noemen, of in elk geval een naam kiezen uit je eigen famillie. Het was ook in ons land heel lang een goede traditie. Jongens werden vernoemd naar hun grootvader en meisjes naar hun grootmoeder. Eerst naar de grootouders van vaders zijde en dan naar de grootouders van moeders zijde. Tegenwoordig worden kinderen genoemd naar de helden van vader of moeder. Naar zangers, filmsterren, sporthelden of zo maar opgezocht in een namenboek en dan kiezen wat je mooi vindt. Ook Elisabeth en Zacharias wijken af van de traditie. Niet de naam van de vader wordt gekozen maar de naam van de Vader, Johannes betekent immers “God is een goede gever” en van de Liefde in de naam van die God komt het kind. Daarmee wordt de geboorte van dit kind een politieke demonstratie. En dat wekt de nodige opschudding. Keurig in de traditie blijven die ook door je omgeving wordt gevolgd maakt dat je niet opvalt maar daarvan afwijken maakt dat je des te meer opvalt. Het kind wordt naar de God van Israel genoemd en aan de God van Israel toegerekend. Daarmee wordt het kind afgewend van de Heer van de Wereld die zich ook tot God had uitgeroepen, Augustus, Keizer te Rome. Zacharias had al niet meer het “Hoor Israel er is één God” durven uitroepen op de trappen van de Tempel. Hij had gezwegen. Maar nu Elisabeth deze demonstratie durfde uiten en hij het kon overnemen kon hij weer spreken. Daar komen we nog op. Maar durven blijven spreken tijdens een bezetting is nog steeds een daad van verzet die bewondering afdwingt. De komende dagen zullen we in allerlei nieuwsuitzendingen weer terugblikken op het nieuws van het afgelopen jaar zien en horen. Het lijkt dan zo vanzelfsprekend. Maar in slechts heel weinig van die overzichten wordt aandacht besteed aan het aantal journalisten dat werd vermoord, aan het aantal mensen dat gemarteld en gedood werd omdat ze spraken tegen de wil van machthebbers in, aan het lot van klokkenluiders die ook in onze maatschappij misstanden aan de kaak hebben gesteld. Iedereen was diep onder de indruk van Elisabeth en Zacharias en overal werd er over gesproken. Wij moeten het doen met Amnesty International die gelukkig ook op het internet te vinden is en door iedereen hier gesteund kan worden. Het voorbeeld van Elisabeth en Zacharias die hun kind in de traditie van de Liefde, van Recht en Vrede, plaatsten, met voorbijgaan van hun eigen traditie, mag ook door ons worden gevolgd door de spreken waar anderen gedwongen worden te zwijgen.
?