Jesaja 28:1-6
1 ¶ Wee de trotse kroon van de dronkaards van Efraïm; bedwelmd door de wijn pronken zij met de stad die de vruchtbare vallei bekroont, maar hun prachtige sieraad is een bloem die verwelkt. 2 Want de Heer beschikt over iemand, sterk als een hevige hagelbui, als een wervelwind, krachtig als een kolkende watermassa, die met zijn machtige hand alles omver zal stoten. 3 De trotse kroon van de dronkaards van Efraïm zal worden vertrapt. 4 Dit pronkstuk van de vruchtbare vallei, dit prachtige sieraad, zal als een bloem verwelken, verdwijnen als een vroege vijg, vóór de oogst ontdekt en onmiddellijk opgegeten. 5 Op die dag zal de HEER van de hemelse machten de sierlijke kroon zijn, de prachtige krans voor wie er van zijn volk nog over zijn; 6 wie zetelt op de rechterstoel zal hij met zuiver recht bezielen, en heldenmoed schenkt hij aan hen die de vijand uit de stad verdrijven. (NBV)
Dat waren niet de besten, die lui van Efraïm. We hadden al eens gelezen dat ze weigerden te gaan vechten voor het volk omdat ze niet iedereen kenden maar hier kunnen ze niet eens op hun benen staan omdat ze te dronken zijn. Het boek van de profeet Jesaja is geschreven voor, tijdens en na de ballingschap in Babel. Het lijkt geen vrolijk boek maar het is een boek vol hoop. In de passage van vandaag wordt afgerekend met verdedigers van het volk die in het bangst van de tijden vrolijk aan het feestvieren slaan. De stad waarover het hier gaat is Samaria, de hoofdstad van het Noordelijke rijk van Israel. Die stad lag op een berg midden in een zeer vruchtbare vallei. Als er een oogstfeest werd gevierd kun je je voorstellen dat iedereen een bloemenkrans op het hoofd zette als teken van de vruchtbaarheid en de overvloedige oogst.
Efraïm was de stam aan wie de stad was toegewezen en de naam Efraïm zou je kunnen vertalen met “Ik zal dubbel vruchtbaar zijn”. Het is dus dubbel zuur als je die mensen dronken feest ziet vieren terwijl het machtige leger van Assyrië bijna voor de deur staat. Uiteindelijk zal het Noordrijk, dat 10 stammenrijk verloren gaan. De stammen worden weggevoerd en komen nooit meer terug. De achterblijvers vermengen zich met de omringende volken en worden nooit meer als echte Joden erkend. Sporen daarvan vinden we terug in het verhaal van Jezus van Nazareth als hij het over een Samaritaan heeft. Maar het boek van de profeet Jesaja geeft ook hoop. Er is sprake van een rechterstoel en heldenmoed voor hen die de vijand uit de stad verdrijven. Recht doen aan mensen is waar het om gaat. Feestvieren mag, maar dan wel eerst de minsten in de samenleving veilig stellen. Het is het dilemma dat je ook in onze dagen tegenkomt. Moet je het alleen hebben over de mensen die niet tellen, die niet mogen meepraten, die zich niet zelf een oordeel mogen vellen op grond van onafhankelijke informatie?
Moet je het hebben over de mensen die door de overheid worden vermoord, zonder deugdelijk proces, zoals overigens niet alleen in China maar ook in Amerika en landen als Saoedi Arabië gebeurd? Moet je het hebben over mensen die zonder proces worden opgesloten, in China in heropvoedingskampen, door Amerika op Guantanamo Bay? Moet je het hebben over de andere mensenrechten zoals het bestrijden van de armoede? China wil alleen daarover praten. Of moet je gewoon maar blijven handelen met landen waar de mensenrechten worden geschonden en de bevolking onderdrukt? Lopen we dan niet hetzelfde risico als de mannen van Efraïm die zich door de overvloedige oogst in slaap lieten wiegen? Wij mogen de slachtoffers opvangen die in wanhoop naar Europa vluchten. Laten wij ons door de vrede en de vreugde van de winst van de handel niet in slaap wiegen? Rechtvaardigheid is er voor de armen, dat opvangen ontlopen we dus niet. Maar aan het voorkomen moeten we nog beginnen, we lijken toch veel op Efraïm zoals dat hier wordt geschilderd. Opstaan voor de vrede gaat over alle grenzen heen,