Lucas 15:11-24
Dit verhaal staat in een serie van opmerkingen over Jezus van Nazareth die bij tollenaars en zondaars ging eten. Zijn antwoord was dat, als je ook maar een klein deel van je bezit kwijt bent, je alles opgeeft om het weer terug te vinden. Maar hoe ga je dan met mensen om. Daarover gaat het verhaal van de twee zonen. Of is het een verhaal over de ene vader. Want je moet toch een beetje medelijden hebben met de zoon die is blijven leven, die thuis bleef. Die krijgt geen schouderklopjes voor zijn aanvankelijk goede keus. Ja een aanvankelijk goede keus. Gewoon thuisblijven, meehelpen in het bedrijf van vader en niet het erfdeel er doorheen jagen is natuurlijk een goede keus. Maar niet binnenkomen en meedelen in het feest om de teruggekeerde broer lijkt toch niet een goede keus. Die teruggekeerde broer was van de weg van de vader afgeweken. Zoals zijn vader en zijn broer deden, deed hij niet, integendeel. Daarmee was hij voor zijn familie dood, hij hoorde niet meer bij de familie. Maar moet je dan een blijvende boycot uitspreken? Moet je dan je hele leven boos blijven om die ene scheve schaats die er ooit was gereden? De vragen stellen is de vragen beantwoorden. Toch zijn er ontelbare mensen die de keus blijven maken een breuk in de familie altijd als onherstelbaar te blijven benoemen. Ook in de internationale gemeenschap komt dat voor. Libië is zich anders gaan opstellen tegenover het terrorisme in de wereld en wordt daarom aarzelend weer in de volkengemeenschap opgenomen. Maar de conflicten tussen China en Taiwan en dat tussen Israel en Palestina lijken ook na tientallen jaren onoplosbaar. Ze blijven ook onoplosbaar zolang er belangrijke landen zijn die in die conflicten partij kiezen voor de een of voor de ander. Opgeven van het conflict leidt dan tot gezichtsverlies of het gevoel alle steun te verliezen die je voor je veiligheid nodig zou hebben. Dat opgeven van het conflict lkan leiden tot nieuw leven, nieuwe kansen en een hernieuwde plaats in de gemeenschap komt niet op. Ook niet bij de landen die partij blijven kiezen. Amerika voor Taiwan en Israel, anderen voor China en Palestina. Het verhaal over de zoon die terugkeerde zou ons moeten leren dat we veel meer moeten letten op de plaats die ingenomen kan worden in de samenleving. Hoort je familielid met wie je een conflict hebt echt nooit meer bij jouw familie? Horen de landen en volken die een conflict hebben niet elk voor zich bij de volkerengemeenschap waar vrede zou moeten heersen? Als mensen tot leven komen zouden we een feest moeten aanrichten en wat een feest zou het zijn als Palestina haar plaats als land tussen de landen zou kunnen innemen.