Matteüs 26:47-27:56
In het jaar 70 barste er een opstand van Joden tegen de Romeinse bezetting uit. Duizenden kwamen om en uiteindelijk werd ook de Tempel in Jeruzalem verwoest. Alleen een muur bleef bestaan. Tot vandaag de dag heet die muur de Klaagmuur. De inwoners van Israel werden over het hele Romeinse Rijk verspreid en er was een einde gekomen aan het land Israel, zelfs als onderhorige Romeinse Provincie. Na deze opstand schreef Matteüs zijn verhaal over het leven van Jezus van Nazareth. Ook die had een opstand kunnen beginnen. Duizenden liepen hem achterna schreef Matteüs. De autoriteiten waren zelfs bang voor een opstand klinkt het herhaaldelijk in het verhaal. En ook Jezus van Nazareth zelf bevestigt dat hij over ontelbare hulptroepen zou kunnen beschikken. Maar zijn weg begint met het zwaard in de schede te steken en de wonden bij zijn tegenstanders te helen. Waarom dat? Omdat de Profeten het gezegd zouden hebben? Jeremia en Jesaja hadden opgeroepen zich aan de grote internationale machten van Babel en Perzië over te geven. Aan ballingschap zou ooit een einde komen maar aan de dood valt niet te ontkomen. In het verhaal van Jezus van Nazareth moest de Liefde uiteindelijk overwinnen. Matteüs kon toen hij het verhaal opschreef nog niet weten dat zijn godsdienst uiteindelijk staatsgodsdienst in het Romeinse Rijk zou worden. Maar dat de weg van Jezus van Nazareth de enige weg tot leven is stond voor hem vast. Is Jezus dan niet de bevrijder, de Messias? Hij zwijgt er over, hij spreekt over zichzelf slechts als de Mensenzoon. Heel zijn optreden had hij besteed aan het verkondigen van de vrede, aan de bevrijding van de armen door hen een volwaardige plaats in de samenleving terug te geven. Militair leiderschap zoals in de Messiaanse verwachting van zijn tijd op de voorgrond stond wees hij ten enen male af. En als je zo consequent elk geweld opgeeft dan sta je alleen, als je geen beroep doet op je vrienden dan laten ze je in de steek. Ook Judas ziet nu pas in dat het forceren van een opstand door Jezus gevangen te laten nemen niet gewerkt heeft. Het leidt onherroepelijk tot de dood. Met het geld van het verraad werd de akker van Jeremia gekocht als begraafplaats voor vreemdelingen, een erebegraafplaats. Ook de Romeinse overheid vroeg zich niet af of er sprake was van schuld of onschuld maar stuurde af op de opstand. Als die Jezus van Nazareth die niet wilde leiden dan maar Jezus Barabbas, de zoon van een vader. Zo werd de Koning der Joden bespot met de dood van een slaaf, de kruisdood. Zo werd door de dood van die ene de dood van velen voorkomen. En na de soldaat die een oor verloor en werd genezen, werd ook een misdadiger mee opgenomen in het verhaal en op het hoogtepunt van zijn lijden vroeg hij nog om vergeving voor zijn beulen. Zelfs in de grootste godverlatenheid bleef hij zijn boodschap trouw, in de Geest van de Vader moest ook zijn sterven zijn. En hadden zijn vrienden hem in de steek gelaten, de vrouwen die hem uit Galilea gevolgd waren, volgden hem tot aan het kruis toe. Zouden wij ook gevolgd zijn?