Hooglied 5:2-8
Â
Scheiden doet lijden, afscheid doet pijn zegt een oud Nederlands liedje. En het hoofdstuk dat we vandaag uit het Hooglied lezen gaat over het plotselinge vertrek van de geliefde. Er is een Christelijke feestdag die gaat over afscheid nemen. Want pas als je op eigen benen weet te staan kun je immers je overtuiging uitdragen. Dan kun je de liefdesrelatie aangaan die in het verhaal van Jezus van Nazareth aan de volgelingen gevraagd wordt. Het was volgens het verhaal dat in het boek Handelingen is opgetekend, zo veertig dagen na de kruisiging, wel duidelijk dat Jezus door de dood was heengegaan en dat hij, maar vooral zijn verhaal en zijn liefde, konden voortleven en dat hij voortdurend kon verschijnen aan zijn volgelingen. Die 40 dagen waren er natuurlijk niet zo maar. Het slavenvolk Israel had na de bevrijding uit Egypte 40 jaar door de woestijn gezworven en Jezus zelf had zich voor zijn optreden 40 dagen teruggetrokken in de woestijn om zich voor te bereiden.
Nu waren er weer 40 dagen verstreken en voor de laatste maal verscheen Jezus aan hen. Ze moeten het verhaal van Jezus tot aan de einden der aarde aan iedereen gaan vertellen. En dat betekent het afscheid van de Jezus die ze zolang hadden gevolgd. Jezus werd voor hun ogen opgenomen staat er dan. Wij zijn dat in de loop van de geschiedenis Hemelvaart gaan noemen. Dat opnemen is niet zo uniek als het vaak in het Christendom wordt gebracht. Henoch, van wie aan het begin van het boek Genesis wordt verteld dat hij met God wandelde werd opgenomen, Mozes werd opgenomen vlak voor het volk het beloofde land binnentrok en van de profeet Elia wordt zelfs verteld dat hij werd opgenomen op een vurige wagen. Je kunt je voorstellen dat de volgelingen van Jezus nogal verbaasd waren maar de vraag wat ze toch naar omhoog stonden te staren bracht ze met beide voeten op de grond.
Ze gingen terug naar Jeruzalem, naar het hart van hun geloof, de Tempel waar de Wet van de woestijn werd bewaard.
De gemeente van Jezus van Nazareth was op zichzelf aangewezen. Net als het volk Israël op zichzelf aangewezen was na de intocht in het beloofde land. In de woestijn was er overdag een wolk die voor hen uitging en in de nacht nog een vuurkolom die hen beschermde. Maar in het land waren ze op zichzelf aangewezen en werden ze aangevallen door buurvolken. Niet alleen door rovers maar ook door de verleidingen van mooie godsdiensten. De bruid uit het Hooglied klaagt over de wachters van de stad die haar sloegen, haar verwonden en haar tot vrouw namen. Dat is de betekenis van het afrukken van de sluier, dat mag alleen de bruidegom doen, een vrouw is immers geen bezit maar partner. Maar de bruid uit het Hooglied zoekt bondgenoten, de meisjes van Jeruzalem, partners in de stad die op zoek zijn naar hun geliefde. Zo bleven de leerlingen van Jezus van Nazareth eendrachtig samen in gebed en bezochten ze de Tempel. Zo kunnen wij zondag aan zondag naar onze eigen kerk om ons daar samen te laven aan het woord van God dat ons een licht is voor de week die komt, daar is iedereen welkom, ook de komende zondag weer.