1 Koningen 20:1-22
Die Koning Achab wordt door de Bijbel als een zeer slechte koning afgeschilderd. Maar waarom eigenlijk? Als je dit verhaal goed leest zou je bijna gaan denken dat het een dappere onbaatzuchtige koning is. Als Benhadad met 32 andere koningen al het goud en zilver van de koning eist, en ook nog de mooiste vrouwen en flinkste zonen, dan geeft hij die direct. Maar als die Benhadad ook nog het goud en het zilver, en de vrouwen en zonen, van de dienaren van de Koning vraagt dan weigert hij. En voor die weigering overlegt hij netjes met de oudsten van het volk. Wat is daar nu zo slecht aan? De Koning zet alles van zichzelf in om de vrede te bewaren maar als het gaat om dat wat van anderen is dan zet hij de hielen in het zand. Mooi toch zou je zeggen. Maar dan lees je toch niet goed. Het gaat om goud, zilver, vrouwen en zonen, steeds in die volgorde. En wat staat er bij de God van Israël nu voorop? Het goud, het zilver? Nee, zeker voor de God van Israël geldt: vrouwen en kinderen eerst. Je geeft een vrouw niet weg alsof het een voorwerp is, je laat je zonen niet in slavernij gaan.
Je bezit een vrouw ook niet op de manier waarop die Heidense Koning een vrouw bezit. Man en vrouw worden één vlees, de Bijbel zegt het zo: vanaf het begin af zijn zij gelijk, samen door God geschapen, elkaar tot hulp en bijstand. Het is typisch de mannenmacht die in de geschiedenis vrouwen tot bezit wil degraderen, die vrouwenhandel normaal wil vinden en daar ruimte voor wil maken. Het is God een gruwel. Die gelijkheid van mannen en vrouwen is niet alleen bij Heidense volken met een lantaarntje te zoeken. Ook in Christelijke kerken is het geloof in de schepping van God vaak ver te zoeken als men vrouwen weert uit alle kerkelijke ambten, als men de stem van de vrouw niet even serieus neemt als die van de man. Niet als orakel dat geëxploiteerd wordt door de man, zoals door Paulus wordt veroordeeld, of als sexueel object, waar het in dit verhaal om gaat, maar als verkondiger van het goede nieuws van vrijheid. Verkondigend zoals Debora deed, zoals Hanna zong, zoals Ruth deed, zoals Ester deed, zoals zovelen in de Bijbel ons voor hebben gedaan. Eindelijk luistert Achab nu eens naar een profeet. En nu wint het leger van Achab van de Arameërs. Dat is de traditionele uitleg van dit verhaal. Maar het is en blijft een wat geheimzinnig verhaal met elementen waar de geleerden naarstig naar zoeken maar die niet echt verklaard kunnen worden.
Hiervoor hadden we het bijvoorbeeld over de profeet Elia, maar de profeet uit dit gedeelte heeft geen naam en even verder in het verhaal, een gedeelte waar we nog niet aan toe zijn, wordt zelfs gesproken over een profetengemeenschap van God. Er zijn dus meer profeten van de God van Israël die proberen de koning te sturen in de richting van de God van Israël. En wie zijn nu die provinciehoofden die hier genoemd worden. Vorsten der gewesten of buitengewesten wordt ook wel vertaald, de Statenvertaling had hier vorsten der landschappen, maar wie het zijn weten we niet. We komen ze verder in de Bijbel niet tegen, of het moeten de stadhouders zijn die Salomo had aangesteld over de 12 provincies van Israël. Zij rukken uit met 230 soldaten terwijl heel Israël 7000 soldaten levert. Het is dat kleine legertje dat de beslissende slag aan de vijand toebrengt. Niet zo moeilijk overigens want de vijand is dronken. En in die twee elementen zit wellicht de boodschap van het verhaal waar wij ook wat aan hebben. We hoeven niet groots te doen en een hoge borst op te zetten. Gewoon gebruik maken van de gelegenheid om het kwaad te bestrijden is vaak al meer dan genoeg. Elke dag mogen we dat opnieuw doen, ook vandaag weer.