Hun bezittingen raakten ze met geen vinger aan

Ester 9:1-10
 
Mensen die geweld willen gebruiken lijken het nooit te leren. Zelfs als de maatschappelijke wind zich tegen hen keert gaan ze met dichte ogen door. In het verhaal van Ester zijn het de Joden die zich aaneensluiten en zich weten te verdedigen. Het middenkader van de Staat had heel goed begrepen waar de juiste politieke wind vandaan kwam en steunde de Joden in hun verzet. De wet van de Koning die hen het recht gaf zich te verdedigen gaf hen ook het recht het bezit van hen die sneuvelden tot hun eigendom te maken. Maar heel uitdrukkelijk wordt gezegd dat ze die bezittingen niet aanraakten.

Het geweld is een keuze voor het leven en tegen de dood. Het geweld is niet bedoeld om macht uit te oefenen of te krijgen, het is niet bedoeld om er zelf rijker van te worden. Vandaag lijkt dat wat anders te gaan. Wie het geweld tegen Lybië vergelijkt met het geweld van de internationale gemeenschap in Ivoorkust kan zich niet aan de indruk onttrekken dat de belangen van de westerse naties in Lybië veel groter zijn dan de belangen in Ivoorkust. In Libië gaat het misschien ook wel meer om zelfverdediging dan om de bescherming van weerloze burgers tegen een dolgedraaide dictator. En cynisch opgemerkt kan misschien gezegd worden dat de vluchtelingen uit Ivoorkust te ver van het Italiaanse Lampedusa wonen. Maar een wereld waar tijdig wordt ingegrepen als onschuldige en ongewapende burgers worden bedreigd met geweld en er geen regering is om hen te beschermen is nog ver weg.

In het verhaal van Ester is het Mordechai die het recht vertegenwoordigd die de wet voor elkaar krijgt die zelfverdediging toestaat, dat in tegenstelling met Haman in die alleen uit is op eigen macht. Dat ons internationaal recht zich beweegt in de richting van Mordechai en de Hamans uit deze wereld niet langer in bescherming neemt gaat nog maar heel langzaam. Dictators in deze wereld die moorden en roven blijven maar al te vaak buiten schot. Er is er pas één die voor het internationale strafhof is gedaagd. En het strafhof zelf is ook nog jong. Pas na de tweede wereldoorlog zijn er tribunalen ingesteld. Maar hoeveel daders van hoeveel genocides hebben het lot van Haman moeten delen? Dat zijn er nog maar heel weinig.

Het verhaal van Ester is een verhaal van deze wereld omgekeerd. Niet alleen de wereld van enkele honderden jaren voor de geboorte van Christus, maar ook van de wereld van de eenentwintigste eeuw. Wij zijn nog lang niet klaar met het omkeren van onze wereld van een wereld vol geweld naar een wereld vol recht en gerechtigheid. Zolang wij de armen zichzelf laten verdedigen, zoals en in Libië en in Ivoorkust gebeurd valt er nog een heleboel werk te verzetten. Het is maar goed dat we er elke dag weer opnieuw aan mogen beginnen, ook vandaag weer.

Plaats een reactie