Lucas 21.20-28
Het gedeelte dat we vandaag lezen is in tijden van oorlog of grote rampen vaak gebruikt om de “waarheid” van het Evangelie te bewijzen en het einde der tijden aan te kondigen. Omdat het einde der tijden er steeds niet was, en het er niet naar uitziet dat het binnen enkele miljoenen jaren zal komen werd de voorspelling die Jezus van Nazareth werd toegeschreven uiteindelijk een belachelijke zaak. Terecht want hij voorspelt het einde der tijden niet. Overal in het Nieuwe Testament staat dat het einde der tijden zeer onverwacht zal komen, als een dief in de nacht zegt Jezus van Nazareth zelf ergens. Maar de voorspelling die hier wordt gedaan is zeer concreet. Als Jeruzalem omsingelt is berg je dan maar. De spanningen tussen Joden en Romeinen zijn zo opgelopen dat een gewapend conflict niet kan uitblijven. Ook aan Jezus van Nazareth was gevraagd wanneer nu de lang verwachte opstand zou komen en hij had meer en meer er op gewezen dat een keuze voor geweldadig verzet een zeer verkeerde keuze zou zijn. Maar dat er een opstand zou uitbreken stond kennelijk voor hem vast. En als je in opstand komt tegen het machtige Romeinse Rijk berg je dan maar. Dan gaat alles en iedereen er aan, dan wordt Jeruzalem verwoest., blijft er van de Tempel niets meer over en zullen de straten rood zien van het bloed van de slachtoffers. De eerste lezers van dit verhaal zullen instemmend geknikt hebben. Zo was het gegaan in het jaar 70 toen de Tempel verwoest werd en de Joden over het hele Romeinse Rijk werden verspreid. En die komst van de Mensenzoon dan? Die zou toch de bevrijder van Israël zijn? In de kerken is zijn komst lang aangekondigd als het begin van het einde der tijden. Elk ogenblik kan die komen werd er gezegd en hoe donkerder de tijden waren hoe meer die werd verwacht. Er werd aan voorbij gegaan dat die bevrijder van het Romeinse geweld inderdaad kwam na de verwoesting van de Tempel in Jeruzalem. De verspreiding van de Joden betekende ook de verspreiding van de eerste Christenen. Die kwamen in de gemeenten die door Paulus en de zijnen waren gesticht. En het duurde maar een paar 100 jaar of het hele Romeinse Rijk met al haar goden nam het Christendom aan als staatsgodsdienst. Een overwinning van onderop, zonder geweld, die tot op vandaag ongehoord is in de geschiedenis. Een overwinning van de Geest. Die tegelijk doet beseffen dat die overwinning nog nooit compleet is. Die is gestopt bij uitwendige religieuze ceremonies en organisatie. Die overwinning zou de bevrijding van de armen hebben moeten brengen maar dat werd toen vergeten en dat vergeten we nog steeds. We leggen de redding nog steeds buiten ons maar we zijn opgeroepen om de Wet in ons hart te laten beitelen en Christus in ons te laten wonen, ofwel, we moeten zelf aan de slag. Pas als we gehoorzaam de bevrijder van Israël volgen in de zorg voor de minsten in de samenleving, de minsten in de wereld, dan breekt aan wat zo luisterrijk wordt beschreven. We mogen blij en dankbaar zijn dat alle mensen er elke dag weer opnieuw mee mogen beginnen. Als het alleen aan ons ligt komt het er nooit van maar voortdurend worden we er op aangesproken, sta op, de verlossing is nabij, aan het werk, ook vandaag weer.