Jeremia 30:18-31:1
Heel subtiel geeft de schrijver van het boek van de profeet Jesaja aan dat het volk Israël bestond uit nomaden. Zelfs hun woningen kun je aanduiden als tenten. Maar die woningen zullen weer in oude luister worden hersteld, de steden zullen uit hun as herrijzen en paleizen in oude pracht hersteld. Voor de mensen die in ballingschap waren en net alles verloren hadden moet dit een prachtige droom zijn geweest. Ze kunnen zich direct voorstellen dat mensen dan dansend de straten zullen bevolken. Als het volk in aantal toeneemt dan zal de God van Israël zeker niet worden veracht want dan heeft die God iets gedaan wat geen God tevoren nog had gedaan, een overwonnen volk weer opnieuw naar het eigen land laten terugkeren en opnieuw tot een volk van aanzien brengen. Bescherming van een God die dat kan zal iedereen zich wel wensen. Maar Israël was verdeeld geraakt. Een Noordelijk en een Zuidelijk rijk hadden elkaar zelfs van tijd tot tijd bevochten. Elk zich beroepend op dezelfde God van Israël, maar allebei ook even zo vrolijk andere goden nalopend. Elk deden ze op hun tijd mee met de heersende mode. Dat had uiteindelijk tot de ondergang geleid. Weg Rijk van David, de koning die het Rijk juist tot een eenheid had gesmeed en zoveel indruk op de omringende volken had gemaakt dat geen van hen Israël meer had durven aanvallen. In de belofte die de profeet nu doet zit opnieuw dat ene rijk Israël geborgen, met een heerser als opvolger van David. Juist in deze dagen vragen velen zich af hoe we in het licht van wat de profeet zegt de huidige politieke situatie van Israël moeten beoordelen. Of je de staat Israël kunt beoordelen volgens de Bijbelse maatstaven is maar helemaal de vraag. Orthodoxe Joden, die zo streng en nauwgezet mogelijk volgens de Joodse Wet willen leven hebben vaak de staat Israël als opvolger van het Rijk van David afgewezen. De God van Israël zou op een heel andere manier het volk van Israël weer tot zijn volk maken dan via een stemming in de Verenigde Naties en een opstand van Zionisten. Zij verzetten zich nog steeds tegen de pretentie dat de huidige staat Israël de opvolger zou zijn van het Rijk van David. En die staat heeft daar ook weinig weg van. David had vrede gebracht. In de tijd van David was de Wet van heb Uw naaste lief als Uzelf het centrum van het land geworden. Vreemdelingen werden daar behandeld als eigen burgers. Israël was bereid te delen met hen die hongerden, met slachtoffers van oorlog en vervolging. Vrede sluiten en delen van land en voedsel is er nu bij de Staat Israël helemaal niet meer bij. En toch zal vrede sluiten, afzien van geweld, de enige manier zijn voor Israël om een veilig land te worden. Voor hun buren geld dat het de enige manier is om een welvarend land te krijgen. Wij moeten misschien duidelijker laten zien dat de profeten uit de Hebreeuwse Bijbel duidelijk hebben laten zien dat vrede en delen met elkaar de enige weg is. Wij mogen daarmee ook meewerken aan de komst van het Rijk van Koning David, het Koninkrijk van God, ook vandaag weer.