2 Koningen 3:1-12a
We willen altijd graag weten hoe een onderneming zal aflopen. Is er winst of verlies? Wie zal het zeggen. Over het lot van de mensen wordt niet nagedacht. Lees maar in dit verhaal uit de Bijbel. Drie koningen trekken er op tegen een opstandeling. De ambtenaar in Moab die belast was met het toezicht op de veeteelt, daar ook de belastingen over moest ophalen, had zich tot koning uitgeroepen en was in opstand gekomen. Als er een nieuwe koning kwam dan kreeg je gemakkelijk opstanden in de buitengewesten. Toen Keizer Karel V stierf kreeg zijn zoon Filips II ook te maken met een opstand in een buitengewest. Eeuwen later zouden ze in dat buitengewest nog zingen dat ze de Koning van Hispanje altijd geëerd hadden. Zoiets was er ook met de koning van Moab. Want het beperkte zich niet tot een opstand. De Bijbel is nog mild in haar mededelingen. Bij opgravingen is een inscriptie teruggevonden waar staat vermeld dat hij het gebied ten noorden van de Arnon tot aan de Nebo veroverde op het koninkrijk Israël. Reden genoeg voor tegenmaatregelen want zoiets kunnen regeringen en koningen niet dulden nietwaar. En daar gaan de drie koningen met al hun soldaten. Tactisch de juiste route, de weg die je tegenstander niet zal verwachten, door de woestijn. Echt een onverwachte keuze want wie gaat er nu met een heel leger aan soldaten en alles wat er voor de verzorging bij hoort de woestijn in. Daar kwamen ze dus achter want het water raakte op. Goede raad is duur. Maar in Juda was nog de herinnering aan de God van Israël en aan profeten die vertelden hoe die God het gehad had willen hebben. Hadden ze in Israël ook niet zulke profeten? Waren er geen profeten meegetrokken om er voor te waken dat het onrecht, Israël aangedaan, ongedaan gemaakt zou worden? En jawel, Elisa is er bij, de opvolger van Elia. Dat hij het was die het water over de handen van Elia uitgoot was een manier om te zeggen dat hij de opvolger van de profeet was. De koning van Juda herkent dat direct. Hadden wij nu ook maar zulke profeten in ons midden zeggen sommigen. Dan hadden we geen financiële crisis gehad. Onzin natuurlijk. Net als de drie Koningen die ten strijde trokken door de woestijn waren ook onze leiders en toezichthouders blind en doof voor alle waarschuwingen en de gevolgen voor de armen. Natuurlijk mocht de Nederlandse bank niet waarschuwen voor de oplichters uit IJsland. Natuurlijk mocht een gewiekste politieagent veel te hoge hypotheken verstrekken aan eenvoudige burgers. Dat er leed en ellende, werkloosheid en hoge schulden uit voor konden komen was toch de schuld van de gewone mensen die de toezichthouders hadden vertrouwd. Of de soldaten in de woestijn zelf voor hun water hadden moeten zorgen. Nu pas luistert men naar profeten die zeggen dat je meer toezicht moet houden. Maar of dat genoeg is moet de toekomst uitwijzen. Voor ons geldt niet te vertrouwen op dit soort machthebbers maar zelf na te denken over de gevolgen voor de armen. Daar begint het mee. Ook vandaag.