2 Koningen 2:1-10
Maar hoe loopt het nu met profeten zelf af? Ze kunnen wel een grote mond opzetten zoals Elia tegen Achab en Achazja had gedaan maar hoe loopt het dan met iemand af die zich daar zo voor heeft ingezet. Er is ook altijd een omgeving die je met je meedraagt. Wie wel eens heeft gelezen in het boek Verzet en Overgave van de Duitse theoloog Dietrich Bonhoeffer weet dat hij ook in het concentratiekamp waar hij was opgesloten vanwege zijn verzet tegen de Nazi’s meeleefde met zijn verloofde en met zijn vrienden, ja zelfs met zijn gemeente en zijn volk. Zo gaat het in het verhaal van vandaag ook tussen Elia en Elisa. Kennelijk is het duidelijk dat Elia moet gaan, zijn dagen zijn geteld. Elia vraagt of het duidelijk is, andere profeten komen vragen of het duidelijk is en ook Elisa weet dat het zo is. Maar Elisa neemt geen afscheid, Elisa gaat niet zijn eigen gang. En als je iemand alles hebt geleerd blijft nog de vraag wat je in hemels naam voor iemand kan doen. En dan vraagt Elisa iets uitzonderlijks “dubbel in de geest van Elia delen”. Wat moeten we ons daarbij voorstellen. Het antwoord zit volgens sommige geleerden in het erfrecht van Israël. Daar kreeg de oudste zoon twee keer zoveel als de andere zonen. Elisa wil kennelijk als oudste zoon behandeld worden. Maar misschien zit het antwoord op de vraag naar de betekenis ook wel verstopt in het antwoord van Elia. Het hele verhaal gaat immers over twee mannen die elkaar niet los willen laten maar tot het eind toe voor elkaar willen blijven zorgen. En is de zorg van Elisa wel tot het eind toe? Zal dat gebeuren? Elia zal er niet over kunnen oordelen, beiden weten ze dat het gaat gebeuren maar niet hoe en hoe lang het nog zal duren. De bereidheid vol te houden tot het einde is de maat voor de erfenis. Als je dat voor een vreemde, voor je leermeester over hebt dan ben je inderdaad de erfgenaam. Later als Jezus van Nazareth op het punt staat gevangen genomen te worden vraagt hij ook aan zijn leerlingen om bij hem te blijven tot het einde. Die leerlingen zijn daartoe niet in staat. En aan het kruis zal Jezus van Nazareth uitroepen dat zelfs God hem verlaten heeft. Dat bij iemand blijven tot het einde, zoals Dietrich Bonhoeffer bleef bij zijn vrienden en zijn overtuiging dat de Nazi’s fout waren, zoals Elisa bij Elia moest blijven maar ook zoals Elia voor Elisa wilde blijven zorgen is de maat voor de vraag of je het werk mag voortzetten. De leerlingen van Jezus van Nazareth hielden dat aanvankelijk niet vol. Zij moesten het leren, door de dood van Jezus van Nazareth heen, die hen niet bleek los te laten. Door dat leerproces mogen wij er van profiteren en blijven zorgen voor de zwaksten in onze samenleving ook al lijkt het niet te helpen, ook al komt er een einde aan het leven van hongerigen en zieken. We blijven doorgaan, dan zijn we erfgenamen, ook vandaag.